Πόσο δύσκολο είναι να στέκεσαι μπροστά σε τάφο. Πόσο δύσκολο είναι να αντικρύζεις το φέρετρο που αγκαλιάζει το άψυχο σώμα ενός ανθρώπου. Τα λόγια που ορίζει το τυπικό την ώρα που ρίχνεις μέσα στον τάφο μια χούφτα χώμα σε κάνουν να δακρύσεις. «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ. Γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσει. »

Ας μην κρυβόμαστε. Η πλειοψηφία των σημερινών χριστιανών αυτή την εικόνα δεν την αντέχει. Δηλώνουμε χριστιανοί αλλά θέλουμε να διώξουμε μακριά από εμάς ό,τι έχει σχέση με το θέμα του θανάτου. Η εικόνα του τάφου με το φέρετρο μας ανατριχιάζει. Διότι μας ελέγχει. Αν φιλοσοφήσουμε το γεγονός του θανάτου, αν συνειδητοποιήσουμε τη θνητότητά μας, τότε θα πρέπει να αλλάξουμε πολλά στον τρόπο της σκέψεως και της ζωής μας.

Δεν είναι εύκολο να κόψεις τους δεσμούς με τις εγωιστικές επιθυμίες. Προτιμάς να διώξεις μακριά κάθετί που θυμίζει τη φθορά και το θάνατο. Ευθανασία στους βαριά ασθενείς. Καύση στα νεκρά σώματα. Με ταχύτητα και χωρίς ίχνη. Σιγά μη φροντίσουμε τους ασθενείς. Σιγά μην ασχοληθούμε με τα νεκρά σώματα. Εμείς θα ζήσουμε τη ζωή μας. Θα κυνηγήσουμε τις απολαύσεις του κόσμου αυτού. Θα φροντίσουμε τίποτα να μη σταθεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες μας.

Ναι. Δεν μιλώ για τους εκτός. Μιλώ για αυτούς που καλούνται χριστιανοί. Που όμως έχουν χάσει, ή δεν βίωσαν ποτέ, την ελπίδα της καινής ζωής της Αναστάσεως. Που αγάπησαν μόνο τον εαυτό τους και απέτυχαν να αγαπήσουν τον Θεό και τους ανθρώπους.

Την ώρα που το χώμα χτυπά το φέρετρο σκέφτομαι ότι δεν είναι αυτή η πιο δύσκολη ώρα. Η ώρα που αποχαιρετάς ένα κεκοιμημένο πνευματικό παιδί σου. Η σκληρή ώρα είναι όταν θα πρέπει να αποστρέψεις το πρόσωπο από τον τάφο και να το στρέψεις στους κατ’ όνομα χριστιανούς.

Πόσο με τρομάζουν οι παγωμένες, χωρίς ελπίδα, ψυχές τους…