Καθηγητής σε Γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, ρώτησε τους μαθητές του: «Τι θα λέγατε στο Χριστό, αν τον βλέπατε μπροστά σας;».

Οι απαντήσεις που δό­θηκαν ήταν πάμπολλες, ποικίλες, τε­λείως ξεχωριστές από παιδί σε παιδί, ανάλογα με το χαρακτήρα, τον ψυ­χισμό του, τις επιθυμίες του, τα προ­βλήματα που συναντά στο περιβάλ­λον που ζει κ.ο.κ.

Μία από αυτές, είναι συγκλονιστική: 

«Αρχικά τον βλέπω καθημερινά το Χριστό, γιατί τον έχω στην καρδιά μου. Είναι μέσα μου και τον αισθάνομαι.  Θα του έλεγα, αυτά, που του λέω στην προσευχή μου.  Τον ευχαριστώ για ό,τι μου χαρίζει
και για το ότι οι γονείς μου είναι καλά. Τον ευχαριστώ, που δεν με αφήνει να περπατάω μόνος μου, αλλά με ακολουθεί, όπου και αν πάω. Με ακολουθεί, για να με προστατεύει. Τον ευχαριστώ, που τον έχω μαζί μου και μου φέρνει τη χαρά του, Τον ευχαριστώ, που με αγαπάει.  Του ζητώ να μου συγχωρέσει τα λάθη.  Και στο τέ­λος τον ρωτώ: ‘’Γιατί μου τα δίνεις όλα αυτά, Θεέ μου; Τα αξίζω;’’…».