Ο Μοναχός Αρσένιος ο Γρηγοριάτης (1912–1991) άφησε καλή μαρτυρία στις καρδιές των συμμοναστών του. Πέρασε σε διάφορα διακονήματα με υπακοή, αγάπη και αυτοθυσία. Είχε φόβο Θεού, αληθινή πίστη, θερμή προσευχή, πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό, ειλικρινή ταπείνωση και αφελότητα καρδιάς. Αγαπούσε πολύ τους νέους μοναχούς και τους νουθετούσε με τον λόγο του και πολύ περισσότερο με το παράδειγμά του. Προέτρεπε να προκόβουν στις αρετές. Έτσι θα βοηθούν τον κόσμο καλύτερα, παρά με τα λόγια. «Έργα, παράδειγμα και θεάρεστη πολιτεία ζητά ο κόσμος», έλεγε.

Η ζωή του, κύλησε μέσα σε πολλά θεία οράματα, που τα ερμήνευε απλά και ταπεινά. Είχε ζωηρή τη μνήμη του θανάτου στη ψυχή του. Είχε πιάσει φιλία με τους αγίους, τους οποίους παρακαλούσε να τον συνδράμουν σε διάφορα προβλήματά του, όπως και πράγματι έκαναν. Οι θείες παρηγοριές τον ενίσχυαν συχνά στον αγωνιστικό του δρόμο. Είχε ιδιαίτερα μεγάλη ευλάβεια προς την Παναγία, η οποία, με τη στοργική της εύνοια δεν τον άφηνε ποτέ να λιποψυχήσει και να αποθαρρυνθεί. Έγραφε στα τετράδιά του πως όποιος δεν κεντηθεί στην καρδιά του από αγάπη και γλυκασμό προς την αγνή Παρθένο, θα βρει κουραστική την μοναχική (και, εν γένει, τη χριστιανική) ζωή και θα στραφεί προς τον κόσμο. Όποιος όμως την αγαπήσει, θα αισθανθεί τον παράδεισο από τώρα. Ο ίδιος φεγγοβολούσε από Χάρη Θεού, ποθούσε τον Παράδεισο και, μάλιστα, έλεγε πολύ χαρακτηριστικά γι’ αυτόν: «Όταν πάμε στον Παράδεισο, έχουμε να δούμε εκεί τρεις εκπλήξεις: Πρώτα–πρώτα, θα αναρωτηθούμε: “Εγώ, στον παράδεισο;”. Δεύτερον, θα βρούμε εκεί ανθρώπους που δεν ελπίζαμε να τους δούμε. Και, τρίτον, δεν θα δούμε άλλους που περιμέναμε να δούμε!».