Πάμε στον πνευματικό να εξομολογηθούμε κι εκεί φυσικά, δεν του μιλάμε για το πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε… Ίσα – ίσα, το αντίθετο. Του λέμε τις αμαρτίες μας, τα πάθη μας, τις κακίες μας, τα «χάλια» μας.

Και εκείνος, μετά, όταν μας βλέπει, την κάθε φορά που μας συναντάει, όταν μας μιλάει, έχει τόση αγάπη στη ματιά του, τόση καλοσύνη, μας μιλάει τόσο γλυκά, τόσο πατρικά, σαν να μην έχει ακούσει αυτά που του είπαμε, σαν να του μιλήσαμε για το πόσο άγιοι είμαστε, και τότε τρελαινόμαστε.

Μα τόσο πολύ μας αγαπάει; Μήπως δεν άκουσε τι του είπαμε; Αν ποτέ ήμουν εξομολόγος, λέω, αν, και μου έλεγε κάποιος τα αμαρτήματά του, ίσως και να τον κοίταγα και λίγο «στραβά» μετά. Ο πνευματικός, όμως, με τη χάρη του Θεού, «δανείζεται» την αγάπη Του και μας τη μεταδίδει απλόχερα. Με τη δική μας τη μετάνοια, «ξεχνάει» και αυτός, όπως ακριβώς «ξεχνάει» και ο Θεός.

Για σκεφτείτε λοιπόν∙ αν τόσο μας αγαπάει ο πνευματικός, που και αυτός άνθρωπος είναι, για σκεφτείτε, πόσο απέραντα μας αγαπάει ο Θεός, με τόσα που Του κάνουμε! Ποτέ δεν μας κρατά κακία, ποτέ δεν μας εκδικείται, ποτέ δεν «θυμάται».  Με ένα δικό μας «ήμαρτον», όλα στο λεπτό τα ξεχνάει.

Αυτό και μόνο, πρέπει να μας κάνει να πέσουμε στα γόνατα και να Του πούμε από τα συθέμελα της ψυχής μας ένα «συγγνώμη» και ένα «ευχαριστώ».