Αν κοιτάξει κανείς τον κόσμο γύρω του θα συνειδητοποιήσει τη φθορά και τη σήψη, την οσμή του θανάτου που αναδύεται σε κάθε βήμα, σκέψη και ενέργεια του ανθρώπου. Και αυτός ολοένα και περισσότερο βαδίζει προς εκείνον, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην πορεία προς το τέρμα της ζωής. Εκεί, όπου περιμένουν τ’ αδιέξοδα και η απελπισία, καθώς αρχίζει και διαφαίνεται η αμαρτία με τους καρπούς της.

Σ’ αυτήν την κατρακύλα, τι άραγε ν’ αποζήτα ο άνθρωπος; Μέσα στον θάνατο τι ψάχνει να βρει; Μα φυσικά τη ζωή, το νόημα και την αφορμή για να υπάρχει και να ζει, άλλωστε η αμαρτία έρχεται να καλύψει αυτό το κενό. 

Κι ενώ αναζητά τη ζωή οδηγείται στον θάνατο. Ποιος να τερματίσει αυτή τη ροπή κι ν’ αντιστρέψει την πορεία; Μονάχα Εκείνος που στάθηκε αντίκρυ του, και γεύτηκε το γεγονός του θανάτου κι όντας ο Ίδιος Αθάνατος τον νίκησε με τον δικό Του θάνατο γενόμενος πρόξενος Ζωής για ολόκληρο τον κόσμο. 

Ο Χριστός ο Υιός και Λόγος του Θεού που προσέλαβε στη Θεότητά Του ολόκληρο τον άνθρωπο, κατήλθε μέχρις Άδου, συνέτριψε τις πύλες του κι άρπαξε τους απ’ αιώνος νεκρούς, όσοι εξ’ αυτών τον ακολούθησαν οδηγώντας τους και πάλι στη Ζωή. Επαναφέροντάς τον στο αρχαίο κάλλος, ανοίγοντάς του τον δρόμο προς την τελείωση και τη θέωση, υπερβαίνοντας το εμπόδιο του θανάτου που έβαλε ο άνθρωπος στη ζωή του διακόπτοντας τη σχέση του μ’ Εκείνον. 

Έτσι λοιπόν, όταν ήλθε η ώρα να γνωρίσει τον θάνατο αυτή που κυοφόρησε τη Ζωή στο ανθρώπινο γένος, ήταν αδύνατον να φιλοξενηθεί απ’ αυτόν. Εκείνος η αβυσσαλέα απαντοχή των νεκρών, πώς να κρατήσει την τροφό της Ζωής; Ο πατήρ του σκότους και της κολάσεως, τη μητέρα του Φωτός που άνοιξε και πάλι τον δρόμο προς την Εδέμ διά της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου στο κόσμο. 

Η Κοίμηση της Θεοτόκου εξελίχθηκε σ’ ένα πανηγύρι Ζωής και Ανάστασης, καθιστώντας τον θάνατο για μια ακόμα φορά ανίσχυρο κι αδύναμο να βλάψει τον άνθρωπο, παρά την επιβλητική του περιβολή, τους ήχους, τους θορύβους και τα σαλπίσματα, που τον καθιστούν τόσο τρομακτικό, παρουσιάζεται ανίσχυρος μπροστά στον Χριστό. 

Ωστόσο, τίθεται το ερώτημα ποιον άνθρωπο δεν μπορεί να βλάψει, αλλ’ αντίθετα γίνεται πρόξενος Ζωής; Μα φυσικά εκείνον που είναι ενωμένος με την Πηγή της Ζωής τον Χριστό, που φέρει σε κάθε κύτταρο της ύπαρξης του τη Ζωοποιό Παρουσία του Θεού. Και γίνεται θεοφόρος, μιμούμενος τη Θεοτόκο, που έφερε μέσα στα σπλάχνα της τη Ζωή κι έτσι δεν κατέστη δυνατόν να πειραχθεί, να υποστεί τη φθορά και τον θάνατο, έστω κι αν τον γνώρισε ως άνθρωπος που ήταν. 

Έφερε κι Αυτή το προπατορικό αμάρτημα, όμως η αγάπη της για τον Θεό και η εφαρμογή του θελήματός Του στη ζωή της την τελειοποίησε κι έπειτα , όταν δέχτηκε τον Ίδιο στα σπλάχνα της, η αμαρτία δεν μπορούσε πλέον να την αγγίξει. 

Αυτή είναι και η δική μας μοναδική δυνατότητα Ζωής. Ακολουθώντας την πορεία της Παναγίας είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε τον θάνατο, να πάψει να μας τρομάζει ο ερχομός του, όπως εκείνη που μόλις άκουσε το νέο από τον αρχάγγελο, σκίρτησε από χαρά διότι θ’ αντίκρυζε το Πρόσωπο του Μονογενούς Υιού του Κυρίου και Θεού της. Ατάραχη μπροστά στον θάνατο, ειρηνική καρτερά την ώρα που θα έρθει ο Υιός της να παραλάβει την ψυχή της, ν’ ανέλθει μαζί Του στους ουρανούς. Γύρω της συγκεντρώνεται όλη η εκκλησιαστική κοινότητα των Ιεροσολύμων και σαν σύννεφο καταφθάνουν από τα πέρατα της γης οι απόστολοι. Ατενίζουν έκπληκτοι το εξαίσιο θέαμα της εξόδου της μητρός του Θεού, ψάλλοντας μαζί με τις ουράνιες δυνάμεις, όχι επικήδειους ύμνους και θρήνους, αλλά διθυραμβικά άσματα Αναστάσεως, πλημμυρισμένοι από χαρά, που ολοκληρώνεται μετά από τρεις ημέρες, όταν καταφθάνει ο απόστολος Θωμάς κι ανοίγουν τον Τάφο για να την αποχαιρετίσει, χωρίς να είναι το Σώμα της, καθώς μετέστη στους ουρανούς. Έτσι, ψυχή και σώματι ενωμένη πρεσβεύει για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους στον θρόνο της αγάπης του Υιού και Θεού της. 

Η ένωση με τον Χριστό σηματοδοτεί την υπέρβαση του θανάτου, παύει εκείνος να μας τρομοκρατεί καθώς υποτάσσεται στη Ζωή και γίνεται πέρασμα στο σημείο συνάντησης μας μαζί Του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεπεράσουμε τον θάνατο, ν’ αποφύγουμε την αμαρτία και να σταματήσουμε τη νέκρωση της υπάρξεώς μας. Και αυτό πραγματοποιείται με τη μετοχή μας στο Μυστήριο της Ζωής, εκεί όπου ο Ίδιος ο Χριστός, μας προσφέρει το Σώμα και το Αίμα Του για να ζήσουμε. Άλλωστε ξεκάθαρα το αναφέρει: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ιω. 6, 54). Η θυσία του Χριστού γίνεται πρόξενος Ζωής και σωτηρίας, ενάντια στη λογική του κόσμου που επιχειρεί τον θάνατο του άλλου για να ζήσει. Όταν κοινωνούμε, γεμίζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης μας με τον Χριστό, αθανατίζεται η φθαρτότητα μας και από χοϊκοί γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού, μέτοχοι της αιωνίου Ζωής. Χάνουμε τον εαυτό μας για χάρη Του και τον ξαναβρίσκουμε καινούργιο και άφθαρτο στον Χριστό. Γεννάται ο νέος άνθρωπος μέσα στην καρδιά μας, όταν συνεχώς σε κάθε Θεία Λειτουργία ως αμαρτωλοί μέσα στην αθλιότητά μας, έχοντας ελπίδα και εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού, με τη μετάνοια της καρδιά μας προσερχόμαστε στην Ευχαριστιακή Τράπεζα που στρώνει ο Θεός. 

Στην Κοίμηση της Θεοτόκου, εκδηλώνεται το Μυστήριο της υπέρβασης του θανάτου δια της Ζωής. Γι’ αυτό και τα τροπάρια της ημέρας σε ήχο πανηγυρικό εκφράζουν την χαρά και την λαμπρότητα, καθώς η Παναγία ανέδειξε με την Κοίμησή της το ανίσχυρο του θανάτου μπροστά στη Ζωή που λέγεται Χριστός. Και σ’ αυτό το Μυστήριο της Ζωής καλούμαστε να μετέχουμε διαρκώς όλοι, μιμούμενοι την Παναγία, βεβαίως τα δικά μας σώματα θα παραμείνουν στη γη μέχρι ν’ αναστηθούν εν Κυρίω τη εσχάτη ημέρα, αλλά οι ψυχές μας θα φύγουν για τον ουρανό, στα χεριά του Δεσπότου Χριστού, για να τις κατατάξει ο Ίδιος στον Παράδεισο της Αγάπης Του που είναι η κοινωνία των αγίων, που δοξάζουν και υμνούν διαρκώς τον Κύριο της Δόξης. 

Άλλωστε και η ίδια η Παναγία μέχρι την Κοίμησή της αποτελούσε μέλος της εκκλησίας των Ιεροσολύμων, πριν την Πεντηκοστή κοντά στους Αποστόλους όπου αυτοί ανέμεναν την έλευση του Παρακλήτου. «Οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει σὺν γυναιξὶ καὶ Μαρίᾳ τῇ μητρὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ σὺν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ» (Πραξ. 1, 14) και μετά αυτής μετέχουσα στο Ποτήριον της Ζωής, «προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς» (Πραξ. 2, 42).

Γεώργιος Τρυφωνόπουλος, Θεολόγος Α.Π.Θ.