Τί βαρετό να νοιάζεσαι συνέχεια για το τί θα πούνε οι άλλοι. Τί σπατάλη ενέργειας. Τί κούραση. Τι άρρωστη και νοσηρή κατάσταση. Όχι μόνο γι’ αυτόν που σε σχολιάζει μα και για σένα που όλο νοιάζεσαι.

«Θα πούνε». Ε, ας πουν! Τί θα πάθω, τί θα πάθεις; Οι πενήντα λένε πως είσαι μία χαρά. Οι δέκα λένε «άγιος». Οι εκατό, πως είσαι αμαρτωλός και επικίνδυνος. Άλλοι δύο τρείς πως είσαι άχρηστος.

Τί ισχύει απ’ όλα αυτά; Ποιος έχει δίκιο; Για ποιόν απ’ όλους θα νοιαστείς; Τίνος η γνώμη θα σε κάνει να χαλαστείς; Ποιος είναι αυτός που θα σε κρίνει στην τελική;

Λόγια – λόγια – λόγια. Κρίσεις, κατακρίσεις, κουτσομπολιά. Δεν κουράστηκες ακόμα; Είσαι αυτός που είσαι. Ούτε αν πούνε πως είσαι άγιος θα είσαι εξαιτίας αυτής της δήλωσης. Ούτε αν πούνε ότι είσαι άχρηστος θα είσαι άχρηστος επειδή αυτοί το είπαν. Είσαι αυτός που είσαι. Είμαι αυτός που είμαι. Το ξέρει ο Θεός απόλυτα το βάθος της ψυχής μου. Ξέρω κι εγώ αρκετά το τί συμβαίνει εντός μου. Οι άλλοι συνήθως καθρεφτίζουν το εγώ τους στη μορφή μου .Και κρίνουν εξ ιδίων.

Αφάνταστα κουραστική αυτή η ιστορία. Άσε τον κόσμο να λέει. Με μία αξιοπρεπή αδιαφορία. Και μετά… ξεκούραση. Ειρήνη. Θάλασσα πλατιά κι ακύμαντη. Έτσι γίνεται η ψυχή σου μετά την άγια τούτη αδιαφορία.

π. Θεόκτιστος Δικταπανίδης