Κανείς δεν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί: Τα κάστανα, εξωτερικά, έχουν βελόνες που τρυπάνε τα χέρια, τα φραγκόσυκα έχουν αγκάθια, που μπαίνουν στο δέρμα, τα καρύδια έχουν πράσινη, χονδρή σάρκα, που μαυρίζει τα χέρια, τα αμύγδαλα έχουν σκληρό περίβλημα, που θέλει σπάσιμο.
Κανείς! Ποτέ! Και κανείς δεν σταμάτησε να τα τρώει, επειδή του δημιουργούν μπελάδες στο καθάρισμα. Ήρεμα και απλά, παραμερίζουμε τα εξωτερικά αγκάθια, αφαιρούμε την ενοχλητική φλούδα και απολαμβάνουμε τον νόστιμο καρπό!
Γιατί άραγε να μη συμβαίνει το ίδιο και στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας; Γιατί να μετράμε τόσο την κάποια οξύτητα στα λόγια τους; την κάποια περιφρόνηση στο βλέμμα τους; την κάποια παραξενιά στην συμπεριφορά τους; Γιατί να μην φροντίζουμε, με την ίδια γαλήνη και υπομονή, με την ίδια ηρεμία και απλότητα, να παραμερίζουμε την όποια εξωτερική τους στριφνάδα και ιδιοτροπία, για να βρούμε και να απολαύσουμε την κρυμμένη ομορφιά της ψυχής τους, που σίγουρα σε όλους υπάρχει; Υπάρχει άνθρωπος, που να μην κρύβει μέσα του ένα διαμάντι; Και να σκεφτούμε, ότι ο άγιος Αντώνιος λέει: «Από τον πλησίον μας, δεν εξαρτάται απλώς, το αν θα κερδίσουμε κάποια διαμαντάκια ή αν θα γευθούμε κάποιους γλυκείς καρπούς. Από τον πλησίον μας δεν εξαρτάται απλώς μια νοστιμιά της ζωής μας. Από τον πλησίον μας εξαρτάται αυτή η ίδια η ζωή μας η ο θάνατος μας!». Γιατί, αν κερδίσουμε τον αδελφό μας, κερδίζουμε τον Θεό. Και αν σκανδαλίσουμε τον αδελφό μας, αμαρτάνουμε στον Χριστό. Είπε ο Χριστός: Η πρώτη και μεγάλη εντολή είναι: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου». Και πρόσθεσε: Δεύτερη, εξ ίσου μεγάλη: Και τον πλησίον σου ως σεαυτόν (Ματθ. 22, 37). Και επεξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος: «Αν δεν αγαπάς τον πλησίον σου, που τον βλέπεις, είναι ποτέ δυνατό να αγαπάς τον Θεό, που δεν Τον βλέπεις;» (Α’ Ίω. 4, 20). Τα ίδια, με διαφορετικά λόγια, λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Κολοβός: – Ή σχέση μας με τον πλησίον μας, δεν είναι ή στέγη στο οικοδόμημα της ζωής μας. Είναι το θεμέλιο. Δεν χτίζομε σπίτι αρχίζοντας από πάνω προς τα κάτω. Αντίθετα. Πρώτα βάζουμε γερά θεμέλια. Και μετά, πολύ μετά, φτάνουμε στη στέγη. Και το θεμέλιο είναι η αγάπη.
Ένα απλό παράδειγμα: Σού λέει κάποιος μια κουβέντα, που σε πικραίνει. Τι πιο εύκολο, να του απαντήσεις και συ και με τον ίδιο τρόπο. Να τον «πατήσεις στον κάλο» του. Και τί θα βγει; Όχι μόνο θα τρυπήσεις χειρότερα τα χέρια σου από τα αγκάθια του αδελφού σου, αλλά και θα κάνεις μια «ωραία επίδειξη» και των δικών σου αγκαθιών! Και συνήθως συμβαίνει τα αγκάθια του αδελφού σου να είναι αγκαθένια κάστανου, ενώ τα δικά σου είναι… γαϊδουράγκαθα! Αν όμως αγωνιστής να μη του πεις τίποτε, που να τον πονέσει, τότε «κέρδισες» τον αδελφό σου.
Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου
