Όταν μιλάμε για αγίους, όπως και για ήρωες, έχουμε την τάση να τους φανταζόμαστε ως πρόσωπα υπερειρηνικά, γεμάτα πραότητα και εσωτερική νηνεμία, φευγάτα από τον κόσμο τούτο που μας αφορά. Άρα, πρόσωπα που, κατά βάθος, δεn μας αφορούν.

Τους κατατάσσουμε γρήγορα – γρήγορα  σε μια κατηγορία απρόσιτη, αγγελική, κάτι σαν καλά πνεύματα και νεράιδες των παιδικών μας παραμυθιών, ευχάριστα να τα σκέφτεσαι πού και πού, αλλά που καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει η ύπαρξή τους με τη δική μας ύπαρξη.

Πριν από λίγα χρόνια, στους δρόμους των Εξαρχείων,
είδα γραμμένο με σπρέι ένα γκράφιτι: «Αν υπάρχει Θεός, τη βάψαμε!». Δεν έλεγε ακριβώς τη βάψαμε, ήταν μια άλλη, πιο ωμή λέξη, όμως με το ίδιο νόημα.

Νομίζω πως έτσι λίγο – πολύ σκεφτόμαστε οι περισσότεροι.
Πιστεύουμε σε Θεό και αγίους για την περίπτωση που υπάρχουν,
όχι με τη βεβαιότητα πως υπάρχουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης.