Την Κυριακή που μας πέρασε, ξεκίνησε το Τριώδιο. Η πιο πνευματική περίοδος της Εκκλησίας μας. Και ακούσαμε να διαβάζεται στους ιερούς Ναούς η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου (Λουκ. 18, 10-14). Ο τελώνης αποτελεί το πρότυπο της ταπείνωσης. Είναι, όμως, άλλο πράγμα η χριστιανική ταπείνωση και άλλο η ταπεινολογία.

‘’Ρώτησαν κάποτε τον άγιο Παΐσιο: -Γέροντα, αν κανείς ταπεινώνεται μόνος του, κατηγορώντας τον εαυτό του, «είμαι λειψός, χαμένος, κ.λπ.», αυτό τον βοηθάει να αποκτήσει ταπείνωση; Και του απαντάει: -Μόνος του εύκολα κατηγορεί κάποιος τον εαυτό του, αλλά δύσκολα δέχεται την κατηγορία των άλλων. Μόνος του μπορεί να λέει· «είμαι ελεεινός, ο πιο αμαρτωλός, ο χειρότερος απ’ όλους», αλλά ένα λόγο του άλλου να μην τον δέχεται. Όταν ήμουν παιδί στο Σινά, ήταν εκεί και ένας λαϊκός. Στρατή τον έλεγαν, που αν τον φώναζες· «κύριε Στρατή», σου έλεγε· «αμαρτωλό Στρατή, να με λες… Αμαρτωλό Στρατή». Όλοι έλεγαν· «τι ταπεινός που είναι!». Ένα πρωί τον πήρε ο ύπνος και δεν κατέβηκε στην εκκλησία. Πήγε λοιπόν κάποιος να τον ξυπνήσει. «Στρατή, του λέει, ακόμη κοιμάσαι; Τελείωσε και ο Εξάψαλμος· δεν θα έρθεις στην εκκλησία;». Οπότε εκείνος βάζει κάτι φωνές: «Εγώ έχω περισσότερη ευλάβεια από σένα και ήρθες εσύ να μου πεις να κατέβω στην εκκλησία;». Έκανε σαν τρελός… Μέχρι που πήρε το κλειδί από την πόρτα -ήταν από εκείνα τα κλειδιά τα μεγάλα- για να τον χτυπήσει, γιατί θίχτηκε. Τα έχασαν οι άλλοι που τον άκουσαν, γιατί τον είχαν για υπόδειγμα, για πολύ ταπεινό. Έγινε ρεζίλι . Βλέπεις τι γίνεται; Μόνος του έλεγε ότι είναι αμαρτωλός αλλά, μόλις θίχτηκε ο εγωισμός του, έγινε θηρίο!’’.