Ὅπως ἀκριβῶς τὸ λυχνάρι, ὅταν αὐτὸ λάμπει, μπορεῖ ν̕ ἀνάψει μύρια λυχνάρια, ἂν ὅμως εἶναι σβησμένο, δὲν θὰ μπορέσει οὔτε στὸν ἑαυτό του νὰ δώσει φῶς οὔτε ν̕ ἀνάψει ἄλλα λυχνάρια, ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση τοῦ καθαροῦ βίου, ἂν τὸ φῶς ποὺ εἶναι μέσα μας εἶναι λαμπρό, θὰ ἀναδείξουμε μυρίους καὶ μαθητὲς καὶ διδασκάλους, γινόμενοι πρότυπά τους. Γιατὶ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ὠφελήσουν τόσο τοὺς ἀκροατὲς τὰ λόγια μας, ὅσο ἡ ζωή μας.

Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, «Εἰς τὴν Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολὴν ὁμιλία Ε΄», PG 62, 498 ἢ EΠE 23, 106.

https://www.osotir.org