Πρός

τόν Ἱ­ε­ρό Κλῆ­ρο

καί τούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στια­νούς

τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί,

Ἐν μέσῳ μιᾶς πρω­το­φα­νοῦς παν­δη­μί­ας πού ἔ­πλη­ξε ὁ­λό­κλη­ρο τόν πλα­νή­τη μας, ἔ­φθα­σε κι ἐ­φέ­τος τό Πά­σχα, ἡ κο­ρυ­φαί­α ἑ­ορ­τή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου μας εἶ­ναι τό θε­μέ­λιο τῆς πί­στε­ώς μας. Ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς μέ τήν Ἀ­νά­στα­σή Του νί­κη­σε τόν θά­να­το καί δι­α­βι­βά­ζει ὅ­λους ἐ­μᾶς, πού πι­στέ­ψα­με σ᾽ Αὐ­τόν καί βα­σι­στή­κα­με στό ὄ­νο­μά Του, «ἀ­πό τόν θά­να­το πρός τή ζω­ή καί ἀ­πό τή γῆ πρός τόν οὐ­ρα­νό». Ἡ Ἀ­νά­στα­σή Του ἐγ­γυᾶ­ται καί τή δι­κή μας Ἀ­νά­στα­ση. 

Νά για­τί ἐ­πι­μέ­νει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος γρά­φον­τας πρός τούς χρι­στια­νούς τῆς Κο­ρίν­θου: «Ἄν ὁ Χρι­στός δέν ἔ­χει ἀ­να­στη­θεῖ, ἡ πί­στη μας εἶ­ναι χω­ρίς πε­ρι­ε­χό­με­νο.­.. Ἄν ἡ χρι­στι­α­νι­κή ἐλ­πί­δα μας πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται σ᾽ αὐ­τήν καί μό­νο τή ζω­ή, τότε οἱ πι­στοί εἴ­μα­στε οἱ πιό ἀ­ξι­ο­θρή­νη­τοι ἀπ᾽ ὅ­λους τούς ἀν­θρώ­πους» (Α’ Κορ. 15, 17,19).

Ἔ­τσι, τό «Χρι­στός ἀ­νέ­στη» εἶ­ναι τό πιό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μα πού ἀ­κού­στη­κε πο­τέ. Πη­γή χα­ρᾶς καί ἐλ­πί­δας.

Ἔ­τσι, τό Πά­σχα τοῦ ἀ­να­στημένου Κυ­ρί­ου μας εἶ­ναι ἡ πιό εὐ­φρό­συ­νη ἑ­ορ­τή· ἑ­ορ­τή τῆς συγ­γνώ­μης ­καί τῆς ἀ­γά­πης. Τῆς κα­ταλ­λα­γῆς ὅ­λων μας μέ τόν Θε­ό καί Πα­τέ­ρα μας, ἀλ­λά καί με­τα­ξύ μας.  

            Ἐφέτος τό Πά­σχα μας εἶ­ναι «και­νόν» μέ τήν ἔν­νοι­α τοῦ πρω­τό­γνω­ρου καί τοῦ δι­α­φο­ρε­τι­κοῦ. Ὁ φο­νι­κός ἰ­ός καί ὁ κίν­δυ­νος νά ἐ­ξα­πλω­θεῖ μᾶς ὑ­πο­χρε­ώ­νει νά ἑ­ορ­τά­σου­με τό Πά­σχα πο­λύ δι­α­φο­ρε­τι­κά ἀ­πό ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη φο­ρά.

• Μα­κριά ἀ­πό τίς ἐκ­κλη­σι­ές μας καί τή λει­τουρ­γι­κή ζω­ή αὐ­τῶν τῶν ἁ­γί­ων ἡ­με­ρῶν.
• Χω­ρίς νά μπο­ρέ­σου­με νά πλη­σι­ά­σου­με τό Πο­τή­ριο τῆς Ζω­ῆς καί νά κοι­νω­νή­σου­με τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Λυ­τρω­τῆ μας Κυ­ρί­ου.
• Κλει­σμέ­νοι στά σπί­τια μας. Μα­κριά ἀ­πό τούς δι­κούς μας, τούς συγ­γε­νεῖς καί τούς φί­λους μας.
• Χω­ρίς νά μπο­ροῦ­με νά χα­ροῦ­με τίς ὀ­μορ­φι­ές τῆς ἄ­νοι­ξης, πού στόν τό­πο μας πλαι­σι­ώ­νουν τήν ἀ­να­στά­σι­μη ἀ­τμό­σφαι­ρα τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς μας ζω­ῆς.

Ὅ­μως δέν παύ­ει νά εἶ­ναι Πά­σχα ἀ­λη­θι­νό· «Πά­σχα τό τερ­πνόν· Πά­σχα Κυ­ρί­ου, Πά­σχα».

Ὅ­σο κι ἄν μᾶς λυ­ποῦν οἱ συν­θῆ­κες· ὅ­σο κι ἄν μᾶς λεί­πει ἡ ἑ­ορ­τα­στι­κή πα­σχα­λι­νή ἀ­τμό­σφαι­ρα, ἡ οὐ­σί­α τῆς πί­στε­ώς μας πα­ρα­μέ­νει ζων­τα­νή καί ἀ­ναλ­λοί­ω­τη.

Ὁ Χρι­στός μας σταυ­ρώ­θη­κε καί ἀ­να­στή­θη­κε ἐν δό­ξῃ «δι᾽ ἡ­μᾶς τούς ἀν­θρώ­πους καί διά τήν ἡ­με­τέ­ραν σω­τη­ρί­αν».

Νί­κη­σε τόν θά­να­το καί τή φθο­ρά. Καί μᾶς χα­ρί­ζει ζω­ή καί ἀ­φθαρ­σί­α. Μιά ζω­ή πού ἀρχίζουμε νά ζοῦμε ἀ­πό τήν πα­ρού­σα σύν­το­μη καί συ­χνά βα­σα­νι­σμέ­νη ζω­ή μας καί ἐ­πε­κτεί­νε­ται στήν ἀ­νέ­σπε­ρη Βα­σι­λεί­α Του, «ἔν­θα οὐκ ἔ­στι πό­νος, οὐ λύ­πη, οὐ στε­ναγ­μός ἀλ­λά ζω­ή ἀ­τε­λεύ­τη­τος».

Προ­σφι­λέ­στα­τοι Πα­τέ­ρες καί ἀ­δελ­φοί Χρι­στια­νοί,

Σᾶς ἀ­σπά­ζο­μαι ὅ­λους ἐν Χρι­στῷ μέ πολ­λή πα­τρι­κή ἀ­γά­πη. Πα­ρα­κα­λῶ θερ­μά νά προ­σεύ­χε­σθε γιά ὅ­λους καί γιά τόν τα­πει­νό ἐ­πί­σκο­πό σας. Ὅ­πως κι ἐγώ ὁ ἐλάχιστος προ­σεύ­χομαι γιά σᾶς.

Νά προ­σεύ­χε­σθε στόν ἀ­να­στάν­τα Κύ­ριό μας νά μᾶς ἀ­παλ­λά­ξει, ὅ­σο γί­νε­ται συν­το­μό­τε­ρα, ἀ­πό τή με­γά­λη αὐ­τή δο­κι­μα­σί­α.

Νά ἔ­χε­τε ὅ­λοι στό σπι­τι­κό σας χα­ρά· τή χα­ρά πού χα­ρί­ζει ὁ ἀ­να­στη­μέ­νος Λυ­τρω­τής μας ὅ­που κι ἄν βρι­σκό­μα­στε· ὅ­σο λυ­πη­ρή κι ἄν εἶ­ναι ἡ πα­ρού­σα συγ­κυ­ρί­α.

Θά πε­ρά­σει ἡ παν­δη­μί­α. Καί θά μπο­ρέ­σου­με καί πά­λι ὅ­λοι μα­ζί νά πα­νη­γυ­ρί­σου­με τήν ἔν­δο­ξη Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ μας.   

Ὁ Ἐ­πί­σκο­πός σας

† Ο ΝΕ­ΑΣ ΣΜΥΡ­ΝΗΣ ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ