Δεν έχεις χρόνο…
Δεν ξέρεις πότε ήταν η τελευταία φορά που κατάφερες να χαλαρώσεις. Δεν ξέρεις πότε ήταν η τελευταία φορά που χρόνος, υπήρξε, για σένα.
Δουλειά, πληρωμές, σπίτι, οικογένεια, παιδιά, μαγειρέματα και καθαριότητες, αρρώστιες, διαβάσματα, γιατροί… Είναι μόνο ελάχιστα από αυτά τα οποία καλείσαι να ολοκληρώσεις κάθε μέρα…
Και αυτά τα έκτακτα… Αχ, αυτά τα έκτακτα… Από τη μια στιγμή στην άλλη, σε κάνουν άνω κάτω…
Δεν μπορείς όμως να κάνεις αλλιώς. Τι να αφήσεις από έξω;
Τη δουλειά; Και ποιος θα δουλέψει;
Τις πληρωμές; Και ποιος θα τις καλύψει;
Το σπίτι; Και ποιος θα το τακτοποιήσει;
Τα παιδιά; Και ποιος θα τα φροντίσει;
Έχεις απόλυτο δίκιο…
Θα σου πω μια ιστορία όμως, Άνθρωπε…
Ήταν κάποτε μια κανάτα. Που πολύ αγαπούσε τα ποτήρια της… Και φρόντιζε πάντα, πάντα να τα έχει γεμάτα με νερό… Ποτήρι διψασμένο δίπλα της δεν θα έβλεπες. Και η κανάτα αυτή, μόνο από αγάπη κινούμενη, απλόχερα προσέφερε…Αντάλλαγμα δεν ζητούσε. Χαρά της ήταν μόνο να προσφέρει. Και αυτό δεν ήτανε κακό. Δεν ήθελε ποτήρι δίπλα της να βλέπει άδειο, διψασμένο…
Έκανε όμως ένα λάθος η κανάτα. Ξέχασε κάποια στιγμή να πάει, η ίδια της, να ξαναγεμίσει. Δεν άντεχε στην ιδέα ότι για λίγο, τα ποτήρια της θα έμεναν χωρίς νερό. Δεν ήθελε έτσι να τα αφήσει…
Και άδειασε η κανάτα… Άδειασε προσπαθώντας να στάξει και την τελευταία της σταγόνα στα ποτήρια της εκείνα…
Και δεν πέρασε πολύς καιρός… Και τα ποτήρια άδειασαν και αυτά… Και όταν στην κανάτα στράφηκαν, εκείνη δεν είχε τίποτα άλλο να τους δώσει.
Αν δεν έχεις χρόνο, Άνθρωπε, δημιούργησε… Και ας μείνει και κάτι τις, για λίγο πίσω… Μη νιώθεις τύψεις γι’ αυτό, Άνθρωπε. Το έχεις ανάγκη, για να συνεχίσεις να προσφέρεις.
Ειδάλλως θα έρθει η στιγμή, εκείνη η στιγμή, Άνθρωπε…
Που καμιά δουλειά δε θα ξανατελειώσει, καμιά πληρωμή δεν θα καλυφθεί, κανένα σπίτι δεν θα είναι πια τακτοποιημένο…
Θα έρθει η στιγμή, που κανείς δεν θα ‘ναι εκεί, τα παιδιά σου να φροντίσει…
Ελευθεριάδης Ελ. (Ψυχολόγος M.Sc.), Πριν νυχτώσει, σσ. 17-19, εκδ. Ἐν πλῷ, Αθήνα 20184.
