Ίσως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, ότι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στον διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από τη δική μας ευθύνη.

Στη ζωή ότι κάνεις, πρέπει να έχει νόημα για σένα. Ο άνθρωπος διψάει για νόημα. Εάν λοιπόν η νηστεία είναι για μας, μονάχα ένα θρησκευτικό καθήκον, ένα «ιερό» πρέπει, μια διατροφική αλλαγή, τότε σαφέστατά δεν μπορεί να μας δώσει χαρά. Και ότι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στη βαρεμάρα και τη θλίψη.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι δυνατόν τόσος κόσμος να κάνει εξαντλητικές δίαιτες για να φτιάξει ένα όμορφο καλλίγραμμο κορμί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και στη νηστεία να αντιδρούν τόσο πολύ ή να την κοιτούν αδιάφορα; Γιατί άραγε;

Μα γιατί δεν τους λέει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει γι’ αυτούς κίνητρο. Όταν κάτι το παρουσιάζεις μονάχα ως «καθήκον», ακόμη και ιερό, το νεκρώνεις από ζωή. Δεν πάλλεται, δεν έχει γεύση. Ο νόμος, ο τύπος, το πρέπει, είναι άνοστο· τόσο μικρό για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.

Λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς. Ο έρωτας που σε κάνει για χάρη του αγαπημένου σου να μη τρως, να μη κοιμάσαι, να κάνεις θυσίες και τρέλες και όλα αυτά με πολύ χαρά.

Ας μην κρυβόμαστε, η χριστιανική ζωή ή είναι καψούρα ή βαριέσαι και πλήττεις θανάσιμα.

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος