Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό άνδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό όπως χτυπούν τα παιδιά τη μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.

Διηγείτο η ίδια: «Μια περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε έναν γιατρό που ήταν καλοπληρωτής, αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άντρα μου. Μια μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ένα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στον σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα μωρό μέσα στα αίματα.

‘’Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στον γιατρό δεν γίνεται γιατί αυτός το πέταξε. Αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί’’.

Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός. Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου: ‘’Ο Θεός είναι μαζί μου’’. Αφού το έπλυνα, το τύλιξα σε μια παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη: ‘’Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσέ το να μην κλάψει!’’.

Και το θαύμα έγινε. Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάιζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο άντρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ένα μεσημέρι, εκεί που τρώγαμε, ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άντρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. ‘’Τι είναι αυτό;’’, μου λέει. Τότε έκανα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του.

Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα».

Αρχιμ. Γρηγορίου (ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου), Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας.