Υπάρχουν δοκιμασίες που με τον Χριστό γίνονται ευλογίες. Μένουμε κοντά Του, ακόμη και όταν νιώθουμε ότι δεν μας ακούει. Λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…», δίχως αναλύσεις, συναισθηματισμούς και ερμηνείες. Δεν υπάρχει καλή και κακή προσευχή. Η αξία της προσευχής δεν είναι σε αυτό που λέμε, αλλά σε εκείνο που πράττουμε. Αυτή η εσωτερική κίνηση προς τον Θεό έχει την αξία, το άνοιγμα στην παρουσία Του. Ότι θέλω να Tον γνωρίσω.

Είναι εκεί ακόμη και όταν δεν φαίνεται πουθενά. Άσε να λέει το μυαλό. Άλλωστε πότε σε συμβούλευσε σωστά; Πάντα σου έπαιζε παιχνίδια μαζί με τις πληγές σου. Εσύ μείνε μαζί Του ακόμη και αν θες να φύγεις μακριά Του.

Μίλα Του και λέγε Του τα πάντα. Ότι σε νευριάζει η σιωπή Του, ότι δεν αντέχεις την απουσία Του, ότι είναι άδικος και άκαρδος, ότι δεν έχει έλεος, ό,τι θέλεις πες Του. Μονάχα μην τα κρατάς μέσα σου∙ να Του τα λες. Όταν τη νύχτα Του μιλάς, το πρωί θα είσαι καλύτερα. Θα δεις ότι θα έρθει και θα σε γλυκάνει, θα σε μαλακώσει, θα σου δώσει πίστη, ελπίδα, κουράγιο, χαρά, φως, εμπειρίες της χάριτός Του.

Θα ανοίξει δρόμους θα φωτίσει τα σκοτάδια σου. Υπάρχει μια παρηγοριά που βλασταίνει από τον πόνο. Μια βοήθεια που έρχεται μετά από μεγάλες θλίψεις. Μια γλύκα στην καρδιά μετά από εσωτερικά γδαρσίματα. Μια ζεστασιά μετά από κρύα βράδια. Μια χαρά που έρχεται μετά από μια σκληρή δοκιμασία. Μια ανάσταση που ακολουθεί πάντα τον σταυρό.

π. Χαράλαμπος Λύβιος