Ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου όσιος Ιλαρίων († 371), που ονομάσθηκε και αυτός Μέγας, μεταφύτεψε τον αρχέγονο αιγυπτιακό μοναχισμό στην ιερή γη της Παλαιστίνης.

Όταν αργότερα επέστρεψε στην περιοχή της Θηβαΐδος, εκεί που ασκήτεψε ο διδάσκαλός του, βρήκε τους κατοίκους σε απόγνωση. Είχε να βρέξει τρία χρόνια! Απλώθηκε έτσι ένας φοβερός λιμός. Όλα τα σπαρτά είχαν κατακαεί από τον τροπικό ήλιο και τα ζώα άρχισαν να ψοφούν από την πείνα!

Μόλις οι κάτοικοι της Θηβαΐδος πληροφορήθηκαν την άφιξη του οσίου Ιλαρίωνος, συγκεντρώθηκαν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και ήρθαν να τον συναντήσουν. Η ταλαιπωρία τους από τον λιμό ήταν φανερή στα λιπόσαρκα κορμιά τους. Έπεσαν στα πόδια του και τον παρακάλεσαν:

– Σπλαχνίσου μας στη δυστυχία που μας βρήκε! Προσευχήσου στον Κύριο να λιγοστέψει την οργή του και να χαρίσει ευεργετική βροχή στην κατεστραμμένη χώρα μας.

Ο όσιος, βλέποντάς τους όλους αδύναμους και σκελετωμένους, αναστέναξε, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό, ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε θερμά στον Θεό να λυπηθεί τους δούλους του και να δώσει βροχή, να δροσίσει την ξεραμένη γη. Δεν πρόφθασε να τελειώσει την προσευχή του και ξέσπασε μπόρα!

Την εκπληκτική αυτή ευεργεσία διαδέχθηκε ένας παράδοξος πειρασμός. Μόλις σταμάτησε η ζωογόνα βροχή, εμφανίσθηκαν αναρίθμητα δηλητηριώδη ερπετά και άρχισαν να δαγκώνουν τους ανθρώπους. Πολλοί τότε πληγωμένοι έπεφταν κάτω λιπόθυμοι.

Βλέποντας ο όσιος Ιλαρίων τη νέα αναπάντεχη συμφορά πήρε λάδι, επικαλέσθηκε το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και άλειφε μ’ αυτό τους πληγωμένους. Η θεραπεία ήταν άμεση! Όλοι δόξαζαν τον Θεό και ευγνωμονούσαν τον άγιο δούλο Του.

Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, τ. Β΄, σσ. 107-108, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου