Βλέπεις τον αδερφό σου σαν εχθρό. Θυμώνεις με όποιον σε πλησιάσει λίγο παραπάνω. Μιλάς μόνο για κρούσματα, για θετικούς και αρνητικούς και αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους που νοσούνε ως ενόχους.

Πώς έγινες έτσι Άνθρωπε;

Κάποτε ξέρεις, αν κάποιος ήταν άρρωστος, έψαχνες τρόπο να του σταθείς. Προσπαθούσες να τον στηρίξεις. Έστω και από ευγένεια ρωτούσες ένα «Πώς είσαι; Τι κάνεις;». Σήμερα, τον σταυρώνεις.

Πώς έγινες έτσι Άνθρωπε;

Άφησες το Θεό στα αζήτητα. Του γύρισες τη πλάτη. Εναπόθεσες τις ελπίδες σου σε ανθρώπους. Καλή και άγια η επιστήμη, και ναι, θέλει προσοχή αλλά και προσευχή συνάμα θέλει. Πού είναι οι λιτανείες σου Άνθρωπε; Πού είναι οι εικόνες της Παναγιάς να σεργιανίζουνε τον τόπο; Πιστεύεις; Πιστεύεις ότι μπορεί Αυτή, να διώξει το κακό;

Λίγοι μήνες ήταν αρκετοί, για να παραβούμε μαζικά τις δυο πιο σπουδαίες εντολές που μας δοθήκανε: «Να αγαπάς τον Θεό και τον συνάνθρωπό σου».

Ώρα να το πιάσουμε αλλιώς το πράγμα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.