Είναι πολλοί εκείνοι πού εναγωνίως αναζητούν κάποιον σύγχρονο Γέροντα για να τού αναθέσουν τη λύση των προβλημάτων τους. Θέλουν να συναντήσουν ένα νέο Γέροντα Παΐσιο, που θα έχει γενική και απέραντη αγάπη, άνωθεν σοφία, αγιότητα βίου και θεοπειθή προσευχή, με την οποία θα κάνει θαύματα. Τηλεφωνούν σε γνωστούς τους κληρικούς, για να πληροφορηθούν σχετικά και στεναχωρούνται που δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Γέροντα Παΐσιο όσο ζούσε.

Οι απαντήσεις που συνήθως παίρνουν είναι ότι ο Θεός θα ξαναστείλει τέτοιους ενάρετους Γέροντες, για να μας στηρίξουν. Προφανώς δημιουργείται η ελπίδα, αλλά οι αδελφοί θέλουν τώρα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους και όχι στο μέλλον. Το βλέπει κανείς αυτό στον τόνο της φωνής τους, στον πόνο τους και στα δάκρυά τους.

Πολλές φορές οι άνθρωποι αναθέτουν σε άλλους να προσευχηθούν γι’ αυτούς, λησμονώντας ότι και η δική τους προσευχή, όταν βγαίνει από καθαρή καρδιά, εισακούεται και ικανοποιούνται τα αιτήματα. Η επικοινωνία με τον Θεό δεν πρέπει να γίνεται μέσω τρίτων. Ο καθένας πρέπει να προσεύχεται, να αγωνίζεται πνευματικά, να τηρεί τις εντολές τού Ευαγγελίου και να επικοινωνεί με εκείνους που μπορούν να τον βοηθήσουν. Αλίμονο, αν ο πονεμένος αδελφός γίνεται εργοδότης των Αγίων και ο ίδιος παραμένει αδρανής και ράθυμος. Πρέπει να δραστηριοποιηθεί ο ίδιος και να βρει τον δρόμο του Θεού.

Παρατηρώ ότι πολλοί μελετώντας τα διάφορα βιβλία, που γράφτηκαν για τους σύγχρονους Γέροντες, μένουν περισσότερο στα θαυμαστά γεγονότα και λιγότερο στις διδαχές τους. Αυτό είναι κάτι πού πρέπει να διορθωθεί. Το θαύμα έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται γνωστός ο Γέροντας και να πιστοποιείται η αγιότητά του. Ο αριθμός των θαυμάτων δεν έχει καμιά ιδιαίτερη αξία. Τι ένα, τι εκατό, το ίδιο είναι. Και να μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός θαυματουργεί μέσω των εναρέτων ανθρώπων. Εάν ο Χριστός κρίνει ότι ένα θαύμα, που ζητάει κάποιος, δεν πρόκειται να βοηθήσει πνευματικά, δεν θα το κάνει.

Η προσοχή μας κυρίως πρέπει να στρέφεται στις διδαχές και τη διδασκαλία των Γερόντων. Πρέπει να τις μελετάμε, να στοχαζόμαστε πάνω σ’ αυτές, να συγκινούμαστε από το νόημά τους και να αγωνιζόμαστε να τις εφαρμόσουμε, χωρίς επιφυλάξεις και παρερμηνείες, έχοντας πάντα τη βεβαιότητα ότι όλα όσα διδάσκουν οι Γέροντες, προηγουμένως τα είχαν εφαρμόσει οι ίδιοι. Η διδασκαλία τους είναι βιωματική, γι’ αυτό και αλλοιώνει ιερώς τούς καλοπροαίρετους μελετητές, οι οποίοι δέχονται πνευματικούς σπόρους στον αγρό της ψυχής τους και προοδεύουν στην κατά Χριστόν ζωή. Σύντομα διαπιστώνουν ότι ο δρόμος των Γερόντων πρέπει να γίνει και δικός τους δρόμος και τα βιώματα εκείνων πρέπει να γίνουν και δικά τους βιώματα. Δεν αρκεί να είμαστε θαυμαστές των Γερόντων και στη ζωή μας να ακολουθούμε διαφορετικό δρόμο. Πρέπει να είμαστε και ταπεινοί μιμητές τους. Να τούς έχουμε φωτεινά παραδείγματα στην πνευματική μας ζωή.

Πρωτ. Διονυσίου Τάτση