«Όταν είσαι άρρωστος, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Να παρακαλάς τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Και ο Θεός, επειδή θα Τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες 
και θα σε κάνει καλά και στο σώμα. Αλλά πρόσεξε: Να μην προσεύχεσαι με υστεροβουλία, να μη λες: ‘’Θεέ μου, συγχώρησε τις αμαρτίες μου!’’, και το μυαλό σου να είναι προσκολλημένο στη σωματική σου ασθένεια. 
Μια τέτοια προσευχή δεν θα έχει αποτέλεσμα. Όταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς τη σωματική σου αρρώστια. Να την αποδέχεσαι σαν κανόνα, 
σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα μην ανησυχείς. Άφησέ τα στον Θεό και ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του».

Με τα απλά αυτά λόγια, ο Γέροντας Πορφύριος μου εξηγούσε, ότι η ασθένεια του σώματός μου οφείλεται στην ασθένεια της ψυχής, δηλαδή στις αμαρτίες μου, και ότι η συγχώρηση των αμαρτιών από τον Θεό, μέσω της ταπεινής προσευχής, φέρνει την ίαση της ψυχής και εν καιρώ, που ο Θεός θα κρίνει, και την ίαση του σώματος.

Μου εφιστούσε όμως την προσοχή στο άδολο της προσευχής, με την οποία πρέπει να ζητώ μόνο άφεση αμαρτιών, αφού το παν για τη θεραπεία της ασθενείας είναι η εξάλειψη της αιτίας της.

Αντίθετα, στην υστερόβουλη προσευχή, όπου ο ασθενής χρησιμοποιεί το αίτημα της συγχωρήσεως των αμαρτιών του σαν πρόσχημα για την επιτυχία της σωματικής μόνο θεραπείας του, ακυρώνονται τα αναμενόμενα αποτελέσματά της, εξαιτίας της ιδιοτέλειας του ασθενούς.Κατά τη θέση του Γέροντος, ο Χριστός, ανταποκρινόμενος στην ταπεινή παράκληση του ασθενούς για άφεση των αμαρτιών του και στην ανυστερόβουλη πίστη του στο μέγα έλεός Του, πραγματοποιεί αρχικά το δυσκολότερο και προχωρεί μετά, κατά το χρόνο που Εκείνος θα επιλέξει, στο ευκολότερο. Θεραπεύει πρώτα τη ρίζα, την αρρώστια της ψυχής, την αμαρτία, και έπειτα τους κλάδους, την αρρώστια του σώματος

Γέροντος Πορφυρίου, Ανθολόγιο συμβουλών, σσ. 104-105, εκδ. Ι. Γυναικείον Ησυχαστήριον Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Μήλεσι Ωρωπού.