Υπάρχουν πολλοί. Αν δεν υπήρχαν ο λαμπερός ήλιος θα έσβηνε. Αλλιώτικα προς τι θα φώτιζε τόσο πολύτιμο καντήλι σ’ ένα θηριοτροφείο;

Θα χρειαζόμουν πολύ χαρτί για να γράψω τα θαυμάσια παραδείγματα των πραγματικών χριστιανών που συνάντησα στη ζωή μου. Και σ’ εσένα πολύς χρόνος να τα διαβάσεις και να γλυκαίνεις την ψυχή σου. Προς το παρόν κοίταξε τον εαυτό σου σε αυτό το ένα παράδειγμα.

Είχαμε πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μάτσβα. Σε ένα μικρό σταθμό περιμέναμε το τρένο. Παρατήρησα μία γριά χωριάτισσα δίπλα στις ράγες. Μαραμένο γέρικο πρόσωπο όμως φωτισμένο με εκείνο το παράξενο μυστηριώδες φως που συχνά παρατηρείται στα πρόσωπα πνευματικών ανθρώπων. Τη ρώτησα:

-Ποιον περιμένεις αδελφή;

-Εεε… Όποιον μου στείλει ο Κύριος, είπε εκείνη.

Από τη συζήτηση που ακολούθησε μάθαμε ότι κάθε μέρα ερχόταν στον σταθμό για να δει αν θα υπάρξει κάποιος φτωχός ταξιδιώτης που να χρειάζεται ψωμί και κλίνη. Και όταν τύχει κάποιος τέτοιος τον δεχόταν με χαρά σαν από τον Κύριο σταλμένο. Και τον πήγαινε στο σπίτι της που βρίσκεται ένα χιλιόμετρο πιο μακριά

Ακόμα καταλάβαμε από τη συζήτηση ότι εκείνη διάβαζε την Αγία Γραφή, πήγαινε στην εκκλησία στις λειτουργίες, νήστευε και κρατούσε όλο τον Νόμο του Θεού. Οι γείτονές της ύστερα μας είπαν ότι αυτή η γυναίκα ήταν πραγματική Αγία. Στο τέλος εγώ προσπάθησα να παινέψω την ευαγγελική της φιλοξενία. Όμως πριν τελειώσω εκείνη αναστέναξε και είπε:

-Μα δεν είμαστε εμείς οι φιλοξενούμενοί του κάθε μέρα σε ολόκληρη τη ζωή; Και δάκρυα έλαμψαν στα μάτια της.

Ω ελεήμων και γλυκιά λαϊκή ψυχή! Νεαρέ μου φίλε αν ονομάζεσαι δάσκαλος του λαού μπορείς συχνά και να ντραπείς. Όμως αν ονομάζεσαι μαθητής του λαού δεν θα ντραπείς ποτέ.

Το άγιο έλεος του Θεού να σε φωτίσει.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς