Πρέπει να στεκόμαστε ενώπιον του Θεού με πλήρη σιωπή, νηφαλιότητα, αγρυπνία και ηρεμία. Μπορεί να περιμένουμε ώρες ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά θα έρθει μια στιγμή που η επαγρύπνησή μας θα λάβει την ανταμοιβή της, γιατί κάτι θα συμβεί.

Επίσης όταν είμαστε ξάγρυπνοι και έτοιμοι πάνω στη σκοπιά, προετοιμαζόμαστε για καθετί που πιθανόν να παρουσιαστεί και όχι για ένα ιδιαίτερο πράγμα ή γεγονός. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε από τον Θεό οποιαδήποτε εμπειρία και αν μας στείλει.

Όταν έχουμε προσευχηθεί αρκετά μια μέρα και έχουμε αισθανθεί κάποια θερμότητα, πέφτουμε πολύ εύκολα στον πειρασμό να προσπαθήσουμε να προσευχηθούμε την επόμενη ημέρα με την προσδοκία να μας συμβεί το ίδιο. Αν έχουμε στο παρελθόν προσευχηθεί με θερμότητα ή με δάκρυα, με συντριβή ή χαρά, πλησιάζουμε τον Θεό αποβλέποντας σε μια εμπειρία που ήδη είχαμε. Και πολύ συχνά, επειδή αναζητάμε την παλιά εμπειρία, χάνουμε τη νέα επαφή με τον Θεό.

Ο Θεός μπορεί να μας πλησιάσει με πολλές μορφές και κατά πολλούς τρόπους. Ίσως να έρθει μέσα από τη χαρά, τον φόβο, τη συντριβή ή μέσα από κάτι διαφορετικό. Πρέπει πάντα να έχουμε στον νου μας πως η εμπειρία που μπορεί να μας χαριστεί σήμερα ασφαλώς θα είναι άγνωστη σε μας. Γιατί ο Θεός μπορεί αύριο να μας αποκαλυφθεί με τρόπο πολύ διαφορετικό από εκείνον που μας αποκαλύφθηκε χθες.

Antony Bloom (αρχιεπισκόπου), Ζωντανή Προσευχή, σ. 118, εκδ. Ετοιμασία.