Η Θεία Λειτουργία είναι πραγματικά μια ουράνιος τελεσιουργία επί της γης. Κατά τη διάρκειά της, ο ίδιος ο Κύριος, με τρόπο μυστηριακό, είναι παρών και μένει ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι ο ίδιος αόρατος τελεσιουργός, «προσφέρων και προσφερόμενος». Δεν υπάρχει τίποτε στη γη αγιότερο, υψηλότερο, μεγαλειωδέστερο, επισημότερο, πιο ζωοποιό από τη Θεία Λειτουργία. Ο ναός, κατά το ιδιαίτερο αυτό χρονικό διάστημα, γίνεται επίγειος ουρανός. Οι λειτουργοί εκπροσωπούν τον Χριστό, τους Αγγέλους, τα Χερουβίμ, τα Σεραφείμ και τους Αποστόλους.
Η Θεία Λειτουργία είναι η συνεχώς επαναλαμβανομένη εξύμνηση της αγάπης του Θεού, που δια του Ιησού Χριστού, με τον θάνατό Του και την Ανάστασή Του, έσωσε και σώζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και χωριστά τον καθένα πιστό. Είναι οι γάμοι του Αρνίου, όπου νύμφη είναι η κάθε πιστεύουσα ψυχή και νυμφαγωγός το Άγιο Πνεύμα.
Με τι φροντίδα, με τι καθαρότητα ψυχής, με τι μεταρσίωση πρέπει να συμμετέχουμε στη Θεία Λειτουργία! Έτσι θα είμαστε άξιοι του Νυμφώνος. Έτσι δεν θα αποβληθούμε απ’ αυτόν.
Αλλά τι συμβαίνει; Υπάρχουν, αλλοίμονο, χριστιανοί που δεν μετέχουν στη Θεία Λειτουργία με τέτοια προετοιμασία. Οι λογισμοί τους δεν μεταρσιώνονται, η καρδιά τους δεν είναι συντετριμμένη. Στέκονται στην εκκλησία χωρίς συναίσθηση του τόπου και της ώρας, απρόσεκτοι, χωρίς καμιά συγκέντρωση του νου, χωρίς να έχουν προετοιμασθεί στο σπίτι τους με προσευχή και νηστεία.
Όταν ο Κύριος κατέβηκε στο Όρος Σινά, ο εβραϊκός λαός είχε προσταχθεί να ετοιμασθεί και να εξαγνισθεί. Στη Θεία Λειτουργία, δεν έχουμε γεγονός κατώτερο από την κάθοδο του Θεού στο Όρος Σινά, αλλά ανώτερο. Εδώ, ενώπιόν μας, είναι η αληθινή όψη του Νομοθέτου Κυρίου. Όταν ο Θεός εμφανίσθηκε στον Μωυσή, με το θαύμα της φλεγομένης βάτου, στο Όρος Χωρήβ, ο Δίκαιος εκείνος προστάχθηκε να βγάλει τα υποδήματά του. Εδώ, είναι μία μεγαλύτερη θεοφάνεια από ό,τι στο Χωρήβ. Εκεί υπήρχε μόνο ο τύπος, εδώ είναι ο ίδιος ο «Ών».
Ώ, πόσο επιρρεπείς είμαστε στα γήινα! Δεν αφιερώνουμε μία ώρα αποκλειστικά στον Θεό. Κατά τη Θεία Λειτουργία, ο νους μας ρεμβάζει γύρω από τα γήινα. Η ψυχή μας ασχολείται με εικόνες και επιθυμίες για τα γήινα και κάποτε, αλλοίμονο, με αισχρές εικόνες. Οφείλουμε, κατά την ώρα εκείνη, να προσευχόμαστε φλογερά, να μας απασχολεί η έννοια του φρικτού Μυστηρίου. Να μετανοούμε για τα αμαρτήματά μας. Να ζητούμε την άφεση, τον αγιασμό, τη φώτιση, την αναγέννηση της ψυχής μας, την ενίσχυσή μας στην άσκηση των αρετών, στην εφαρμογή των θείων εντολών. Οφείλουμε να προσευχόμαστε για τους ζώντας και τους κεκοιμημένους, γιατί η Θεία Λειτουργία είναι εξιλαστήριος και ευχαριστιακή θυσία.
Μεγάλο πράγμα η Θεία Λειτουργία! Τελώντας την, αναθυμόμαστε όχι τη ζωή ενός μεγάλου ανθρώπου, αλλά του σαρκωθέντος Θεού, που έπαθε και πέθανε για μας, ανέστη εκ νεκρών, ανελήφθη στους ουρανούς και μέλλει πάλι να έλθει για να κρίνει ζώντες και νεκρούς.
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
