Κάποιος άπιστος συναντήθηκε κάποτε με έναν πάμφτωχο ερημίτη καλόγερο.

Tου λέει ο άπιστος:

– Θαυμάζω, γέροντα, τη μεγάλη άσκηση και τη θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στον Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Ο ασκητής μειδίασε και του είπε:

– Και εγώ, παιδάκι μου, θαυμάζω τη δική σου άσκηση και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δική μου!

– Είναι δυνατόν; είπε με απορία άπιστος. Ποια θυσία κάνω εγώ, που είναι μεγαλύτερη από τη δική σου;

– Εγώ παιδάκι μου θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιος, λοιπόν, από τους δυο μας, κάνει μεγαλύτερη θυσία;

Ο άπιστος προβληματίστηκε. Σκέφτηκε: «Και αν πράγματι μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τι θα απογίνω;».

Αυτό έγινε αιτία να έρθει «εἰς ἑαυτόν» και σιγά – σιγά με τη διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.