Στήν ἕκτη Κυριακή παρουσιάζεται καί πάλι ὁ Χριστός ὡς τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ φωτοδότης, αὐτός πού χαρίζει τό αἰσθητό, ἀλλά καί τό πνευματικό φῶς τῆς θεογνωσίας στόν ἐκ γενετῆς τυφλό τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς (Ἰω. 9, 1-38).
Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, πού καταυγάζει τά μάτια τῆς ψυχῆς μας, ὅπως ὡραῖα ψάλλει τό δοξαστικό τῶν ἀποστίχων τοῦ ἑσπερινοῦ: «Δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ, Χριστέ ὁ Θεός, ὁ τόν ἐν μήτρας τοῦ φωτός ἐστερημένον διά τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως φωτίσας κατ᾽ ἄμφω καί ἡμῶν τά ὄμματα τῶν ψυχῶν αὐγάσας, υἱούς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμέν σοι· πολλή σου καί ἄφατος ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι».
Μεταξύ τῶν τριῶν αὐτῶν περικοπῶν καί τῶν τριῶν αὐτῶν ἑορτῶν τῶν μέσων Κυριακῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου ὑπάρχει κάποια ἐσωτερική σχέσις, γι᾽ αὐτό καί εἰδικά ἐκλέγονται γιά τίς ἡμέρες αὐτές. Πιθανόν εἶναι ἐκείνη πού ὑπαινίσσεται τό συναξάριο τῆς Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ, τό ὅτι τά θαύματα πού ἑορτάζομε διεπράχθησαν «ἐξ ὑγροῦ».
Πράγματι τό πρῶτο, ἡ θεραπεία τοῦ παραλύτου, γίνεται στήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά. Στήν δευτέρα περίπτωσι ἡ συνάντησις τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Σαμαρείτιδα γίνεται κοντά στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ στήν Σαμάρεια. Ὁ Κύριος ζητεῖ νά πιῇ ὕδωρ καί ὑπόσχεται νά δώσῃ στήν Σαμαρείτιδα τό ὕδωρ τό ζῶν, τό «ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον». Καί τό τρίτο θαῦμα γίνεται μέ τό πτύσμα τοῦ Χριστοῦ καί ὁ τυφλός στέλνεται γιά νά νιφθῇ στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, «καί νιψάμενος ἀνέβλεψε».
Ἡ συσχέτισις τῶν περικοπῶν αὐτῶν πρός τήν ἑορτή τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, πού ἑορτάζομε στήν 25η ἡμέρα ἀπό τό Πάσχα, εἶναι προφανής. Σ᾽ αὐτήν ὁ Κύριος ἐγκωμιάζεται ὡς διδάσκαλος, ὡς ἔχων τό ὕδωρ τό ζῶν, πού ποτίζει τήν διψῶσα ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
