Διαπιστώνω, για άλλη μια φορά, τη φοβερή έλλειψη ορθόδοξων κριτηρίων από τους «πιστούς χριστιανούς», που χαρακτηρίζουν έναν κληρικό που αμνηστεύει τις προγαμιαίες σχέσεις ή αφήνει υπονοούμενα ότι «δεν έγινε και τίποτα» αν ζεις σαρκικά και άσωτα ή προβάλει ως ακραίο τον κανόνα ακοινωνησίας σε ανάλογες περιπτώσεις, ως προοδευτικό και άξιο, ενώ τον πνευματικό που τηρεί τα παραδεδομένα των θεοφόρων αγίων Πατέρων μας, που λέει την αλήθεια στο πνευματικό του τέκνο όσο σκληρή και αν είναι, που δεν κάνει εκπτώσεις χάριν της ανθρωπαρέσκειας, να χαρακτηρίζεται κληρικός με παρωπίδες, οπισθοδρομικός, συντηρητικός και χριστοταλιμπάν.
Είναι πραγματικά λυπηρό οι χριστιανοί να αναπαύονται σε λόγους που νοθεύουν την Αλήθεια. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι όταν κατ’ επιλογήν μας και επαναλαμβανόμενα αυτονομούμαστε από τον τρόπο της Εκκλησίας δεν μας φταίει ο πνευματικός μας που μας λέει ότι δεν θα κοινωνήσουμε.
Η Εκκλησία αγκαλιάζει όλη τη ζωή του ανθρώπου. Όταν εμείς αυτονομούμαστε από το Σώμα της Εκκλησίας, με την πράξη μας να επιλέξουμε μία σαρκική σχέση εκτός γάμου, τότε ο πνευματικός μας, μας λέει απλά αυτό που έχει γίνει και μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής μας. Με άλλα λόγια, το να μην κοινωνήσει ο χριστιανός δεν αποτελεί τιμωρία, αλλά φανέρωση αυτού που ήδη έχει συμβεί μέσα του. Το να μην κοινωνήσεις δεν είναι επιλογή του πνευματικού σου, αλλά δική σου επιλογή. Δεν θέλεις να συμμετάσχεις στο μυστήριο του Γάμου αλλά θέλεις να συμμετάσχεις στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας; Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτεις ένα Μυστήριο και κάποιο άλλο να το αποδέχεσαι;
Το να έρχονται, λοιπόν, τώρα κάποιοι κληρικοί και να αμνηστεύουν όχι μόνο τα σαρκικά αμαρτήματα (αλλά κυρίως αυτά) διότι αυτά είναι που «καίνε» τους νέους, στον βωμό των like και της διατήρησης ενός «προοδευτικού-σύγχρονου» προφίλ κληρικού είναι αισχρό και απίστευτα δαιμονικό.
Άκου νέε μου· ναι! Θα ζοριστείς. Ναι! Πρέπει να ασκηθείς. Ναι! Πρέπει να εγκρατευτείς, να ζεις με παρθενία, να ζεις όπως σε καλεί να ζεις ο Χριστός. Αν δεν θέλεις (μη λες ότι δεν μπορείς) είναι δικαίωμά σου. Όμως μην λες ότι θέλεις και τον Χριστό. Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι είναι η Θεία Κοινωνία.
Άκου νέα μου· η Εκκλησία έχει την Αλήθεια. Η Αλήθεια, λοιπόν, δεν αλλάζει, διότι η Αλήθεια είναι ο Χριστός. Μην ψάχνεις λοιπόν ανθρώπους που νοθεύουν την Αλήθεια και ας φοράνε ράσα. Να αναζητείς ανθρώπους που ο λόγος τους δεν σε κοιμίζει, δεν σε «ειρηνεύει» μέσα στην ανομία σου, αλλά σε ξυπνά και σε ταρακουνά πνευματικά ώστε να βάλεις αρχή μετάνοιας. Όχι, δεν θέλω ούτε εγώ να σε βασανίσω ούτε κάποιος από τους αγίους Πατέρες μας ήθελε να υποφέρεις και να βασανίζεσαι. Αυτό εσύ το κάνεις στον εαυτό σου επειδή είσαι κολλημένος στα πάθη σου.
Μην λες «άνθρωπος είμαι και εγώ…» δικαιολογώντας τις πτώσεις σου. Γιατί άνθρωπος ήταν και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και ο απόστολος Παύλος, άνθρωπος ήταν και η οσία Μαρία η Αιγυπτία και η οσία Σοφία της Κλεισούρας, άνθρωπος ήταν και ο άγιος Αντώνιος και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Πώς αγίασαν όλοι αυτοί; Με ραχάτι και δικαιολογίες; Με καλοπέραση και εμπάθεια; Με λαγνεία και ασωτία; Όχι. Αγίασαν με μετάνοια, με άσκηση, με προσευχή. Δεν ήταν εύκολη η ζωή τους. Ζορίστηκαν. Κακοπάθησαν. Κλάψανε. Νήστεψαν. Αγρύπνησαν. Ταπεινώθηκαν. Υπάκουσαν. Τήρησαν τον Λόγο του Θεού.
Όλοι αυτοί που αμνηστεύουν διάφορα πάθη και αμαρτίες το κάνουν για να καλύψουν και να δικαιολογήσουν τις δικές του παρεκτροπές. Αναπαύει ο λόγος τους αλλά δεν ωφελεί, κοιμίζει και δεν ξυπνά. Γεμίζουν αμφιθέατρα, πουλάνε βιβλία, μα μέχρι εκεί. Πιο πολύ μοιάζουν οι ομιλίες τους ως σόου με stand up comedy και όχι με ομιλία που θα προβληματίσει και θα φέρει τους ανθρώπους σε μετάνοια. Οι πιο πολλές ομιλίες τους καταδεικνύουν τα προβλήματα (γίνεται μια ψυχανάλυση συμπεριφορών και καταστάσεων), αλλά δεν προσφέρονται λύσεις. Προβάλλονται τα λάθη (μέσα από ιστορίες και ανέκδοτα) μα δεν προβάλλεται η Αλήθεια. Όχι δεν αναθεματίζουμε κανένα. Κατακρίνουμε όμως όλο αυτό το σκεπτικό και όλη αυτήν τη προσέγγιση της ορθοδόξου Πίστεως που γίνεται όχι μέσα από τους θεοφόρους Πατέρες, αλλά μέσα από ρομαντικές ιδεολογίες, αγαπολογίες της νεοπατερικής θεολογίας.
Ο λόγος των αγίων Πατέρων ήταν σταράτος, χωρίς μισόλογα. Αμάρτησες άνθρωπε; «Κλάψε και θρήνησε, απόδειξε ότι θέλεις να συγχωρεθείς, απόδειξε με τον πνευματικό σου αγώνα ότι θέλεις να πάψεις να ζεις αυτόνομα και με τον δικό σου τρόπο σκέψης. Τήρησε τον κανόνα που σου δόθηκε». Αυτό ήταν το σκεπτικό των αγίων Πατέρων μας, αυτός ήταν ο λόγος τους.
Όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» κληρικοί είναι πιο φιλάνθρωποι και φιλεύσπλαχνοι από τους θεοφόρους Πατέρες; Πώς τολμούν και αλλοιώνουν μία παράδοση αιώνων που βασίστηκε, όχι σε ρητορικά σχήματα, αλλά σε αληθινά πνευματικά βιώματα; Πώς είναι δυνατόν ο λόγος που υποθάλπει το ψεύδος να είναι τόσο δημοφιλής; Πώς είναι δυνατόν χριστιανέ μου να είσαι τόσο μαλθακός και επιπόλαιος και να μην καταλαβαίνεις ότι ο λόγος που αμνηστεύει τα πάθη σου είναι δαιμονικός και όχι σωτήριος;
Μην χρησιμοποιούμε κάποια λόγια Αγίων μας όπως μας συμφέρουν. Ας δούμε τη ζωή τους. Ήταν σαρκική, ήταν άσωτη, ήταν μαλθακή, ήταν επιπόλαιη, ήταν κοσμική; Μην μου λες, λοιπόν, τι είπε απλά ο άγιος Πορφύριος ή ο άγιος Παΐσιος και πόσο συγκαταβατικοί ήταν με τους άλλους. Αλλά δες πώς έζησαν. Από εκεί θα καταλάβεις πώς καλείσαι και εσύ να ζήσεις.
Την ημέρα της Κρίσεως τι θα πεις; Ότι εγώ άκουγα εκείνον τον κληρικό που έλεγε αυτά που έλεγε και «αναπαύτηκα» και τα ακολούθησα; Διότι ο Κύριος θα σου πει: «Εκείνον τον άκουσες, γιατί δεν άκουσες και τον άλλον που έλεγε την αλήθεια; Γιατί δεν άκουσες του Αγίους μου; Γιατί δεν άκουσες τη δική μου φωνή και άκουσες μόνο εκείνες τις φωνές που σε συνέφεραν;». Και τότε αλίμονο…
† Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
