Γράφω αυτές τις σκέψεις απλά και μόνο για υγιή συμ-προβληματισμό και για κανέναν άλλο λόγο, άλλωστε δεν έχω και κάποια αρμοδιότητα.

Βλέπουμε και ακούμε… ουρές χιλιομέτρων κ.ά. Και σκέφτομαι, αυτές οι ουρές χιλιομέτρων γιατί δεν ήταν σήμερα σε μια άλλη εκκλησία; Σε ένα μοναστήρι; Σε ένα άσημο χωριό; Σε μια θεία Λειτουργία; Γιατί μόνο στον Λυκαβηττό; Γιατί μόνο ο παππούλης του Λυκαβηττού; Γιατί όχι και κάπου αλλού; Τόση γη, τόση ορθοδοξία… Γιατί μόνο στον Λυκαβηττό;

Και σκέφτομαι, αφού ο Τίμιος Σταυρός που αγιάζει ο παππούλης στον Λυκαβηττό είναι με υπερφυσικές ιδιότητες (!), τον παρακαλώ να τον φέρει και στη δική μου ενορία να αγιάσω και εγώ τους δικούς μου ενορίτες. Και αν εγώ δεν μπορώ να κάνω θαύματα γιατί είμαι ανάξιος (!), ας έρθει ο ίδιος να αγιάσει και τους δικούς μου ασθενείς. Γιατί μόνο στον Λυκαβηττό;

Ακόμα και αν τα θαύματα του Λυκαβηττού τα κάνει μόνος του ο παππούλης, τον ικετεύω γονατιστός να μετακομίσει μόνιμα στο Νοσοκομείο «Παίδων» και να αρχίσει να κάνει τα θαύματά του στα παιδιά που είναι άρρωστα από καρκίνο και από τις διάφορες μορφές του. Γιατί μόνο στον Λυκαβηττό;

Τέλος, θα του πρότεινα να πάει και μια μέρα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο να σταυρώνει εκεί που είναι μόνο ασθενείς, να βοηθήσει λίγο και το έργο των γιατρών.

Το όντως θαύμα που μας άφησε παρακαταθήκη ο Χριστός μας, είναι κατ’ εξοχήν η τέλεση της θείας Λειτουργίας, όπου κάθε φορά που λειτουργούμε, το ψωμί και ο κεκραμένος οίνος, γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού! Και αυτό είναι «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Και αυτό μας είπε να κάνουμε: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν».

Ας το ξαναθυμηθούμε όλοι μας, και ας συγκεντρωθούμε στην ενορία μας. Εκεί θα βρούμε τη σωτηρία μας. Ας αφήσουμε τα χιλιόμετρα να τα τρέχουν οι αθλητές.

Του πρωτ. Ιωάννου Καλογεροπούλου (εφημερίου του ιερού Ναού Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού)

Πηγή: www.orthodoxia.info