Η Πατρίδα είναι σαν ένα μεγάλο δέντρο που απαρτίζεται από:

-Την Εθνική Ιστορία μας.

-Την Εθνική Γλώσσα μας.

-Τους τάφους και τη μνήμη των Προγόνων μας.

-Το Έδαφος που πατούμε εμείς και τα παιδιά μας.

-Τη Θάλασσα που κολυμπάμε εμείς και τα παιδιά μας.

-Τον Αέρα που αναπνέουμε εμείς και τα παιδιά μας.

-Το Σπίτι που γεννηθήκαμε.

-Την Οικογένειά μας και τους γειτόνους μας.

Ώστε, όλοι εμείς και η Πατρίδα μας είμαστε Ένα. Εμείς, τα παιδιά μας, ο Γεωγραφικός χώρος, η Γλώσσα μας και η Ιστορία μας είμαστε Ένα. Μόνο με πολλά ξύλα μαζί ανάβει ένα τζάκι, γιατί το ένα κομμάτι ζεσταίνει τ’ άλλο. Χωρίς την ομάδα, που είναι η Πατρίδα, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Η Νέα Τάξη:

-Απ’ ό,τι απαρτίζει την Πατρίδα, δεν είναι κάτι που η Νέα Τάξη δεν έχει με σχέδιο διαβρώσει. Για δεκαετίες τώρα, μέσα από ανθέλληνες ηγέτες υποσκάπτουν την Πατρίδα μας και με δόλο μάς την διαλύουν και μας την αποσπούν.

-Μάς θέλουν απάτριδες. Να μην έχουμε «πού την κεφαλήν κλίναι», δηλαδή γίνεται μια Γενοκτονία. Είμαστε σαν ένας δύτης σφουγγαράς, που σταδιακά του στενεύουν τον σωλήνα του οξυγόνου. Και ακόμα συνεχίζουμε να απέχουμε από κάθε ενέργεια απόσπασης και αποσόβησης. Και συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι η σωτηρία θα βγει μέσα από το κουτί της Τηλεόρασης.

-Ας στρίψουμε το κεφάλι μακριά από το χαζοκούτι για να δούμε καθαρά: Δεν μας θέλουν να υπάρχουμε (τι είναι 10 εκατομμυριάκα μπροστά σ’ αυτά που αφάνισαν τις δεκαετίες του 1910 και1940;).

Η Πατρίδα είναι μια Ιστορία της οποίας αναλαμβάνουμε την ευθύνη και παίρνουμε μαθήματα προς μίμηση η αποφυγή. Ενεργούμε ο καθένας μας και όλοι μαζί: Ό,τι καλό να βελτιώνουμε και ό,τι κακό να απορρίπτουμε.

Τώρα στη μεγάλη κρίση, για να επιζήσει η Πατρίδα, ο Έλληνας έχει χρέος να διοχετεύει προσοχή και αγάπη προς την Πατρίδα και όχι στο Εγώ (φιλοπατρία). Δέκα εκατομμύρια Εγώ ξεχωριστά σαν μικρά κλαδιά τα παίρνει ο άνεμος, αλλά ένα μεγάλο Δέντρο στέκει σταθερά.

Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην των Ελλήνων που, λόγω του ανεξάντλητου Ιστορικού πλούτου των, πρέπει να στραφούν πίσω. Σωτήριες ιδέες για «λύση» υπάρχουν μόνο στην Ιστορία μας.

Πατρίδα δεν είναι το κράτος: Το κράτος δεν είναι Πατρίδα. Το κράτος είναι απλώς ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας που αλλάζει ανάλογα με τα πρόσωπα, τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το στελεχώνουν. Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό, να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.

Η Πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο. Η Πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο. Η πορεία ενός έθνους δεν καθορίζεται από ευκαιριακά συμφέροντα και ανεπαρκείς ηγεσίες. Περιλαμβάνεται στις θυσίες των νεκρών μας, στο παρόν το δικό μας και στο μέλλον αυτών που έρχονται.

Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπορεί να τα χάσουμε μόνο μετά από στρατιωτική ήττα, ουδείς από τους κρατούντες νομιμοποιείται να τα παραχωρήσει σε διαπραγματεύσεις.

Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων.

Όποιος μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία χωρίς να είναι έτοιμος να ματώσει είναι απατεώνας. Ούτε το δικαστήριο της Χάγης ούτε οποιοσδήποτε άλλος διεθνής οργανισμός μπορεί να αποφανθεί αν επιτρέπεται να αναπνέουμε ακόμη τον αέρα της Πατρίδας μας ή αν η Θράκη, η Κύπρος και τα νησιά είναι δικά μας.

Η αλήθεια είναι μία και πανάρχαιη: Δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, Ημών των ιδίων, εκδ. Τόπος.