Νέα Τάξη Πραγμάτων: Ένα αδιαμφισβήτητο δίδαγμα που μας άφησε το πέρασμα του χρόνου, είναι πως όλα τα φασιστικά και απολυταρχικά καθεστώτα που εμφανίστηκαν στον ρου της ιστορίας, γρήγορα στρέφονταν εναντίον της τέχνης και επέβαλλαν καθολική λογοκρισία σε αυτήν, προκειμένου να μην διαταράσσονται τα ιδεολογικά προτάγματα των δικτατόρων.
Πότε με συλλήψεις συγγραφέων, πότε με εγκλεισμούς καλλιτεχνών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πότε με απαγορεύσεις θεατρικών έργων και ταινιών, πότε με καταστροφές πινάκων, πότε με βιβλία που ρίχτηκαν στην πυρά ή ποινικοποιήθηκε η κατοχή τους, πάντοτε ο στόχος ήταν κοινός∙ να φιμωθεί η ελεύθερη έκφραση και να δημιουργηθεί μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εκάστοτε χούντας.
Μια τέτοια παγκόσμια δικτατορία μορφοποιείται με γοργούς ρυθμούς στις μέρες μας, η οποία φορά προσωπείο «προοδευτικότητας». Είναι ο φασισμός της πολιτικής «ορθότητας», που υποκινείται από τη λεγόμενη «woke» κουλτούρα και επιχειρεί να αλλοιώσει τον πολιτισμό και την ιστορία, αυτά τα συγκοινωνούντα δοχεία που δίνουν ξεχωριστή ταυτότητα στον κάθε λαό.
Μια καλή ιδέα αυτού του επιβαλλόμενου φασισμού στις τέχνες, πήραμε με τις αντιρωσικές κυρώσεις που αποφάσισε η Δύση στις αρχές του Ρωσο – Ουκρανικού πολέμου, οι οποίες περιλάμβαναν την απαγόρευση θεατρικών έργων και μπαλέτων, και γενικότερα την παύση συνεργασίας με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς.
Οι ίδιοι άνθρωποι που αποφασίζουν πριν από εμάς, για εμάς, ποιας εθνικότητας συγγραφείς και καλλιτέχνες πρέπει να προτιμούμε, αποφασίζουν και ποια βιβλία είναι «προβληματικά» και πρέπει να ξαναγραφτούν με τις απαραίτητες… διορθώσεις. Πρόκειται βέβαια για κατευθύνσεις που έχουν δοθεί απευθείας από τη φασιστική κλίκα που διαφεντεύει τον κόσμο από το Νταβός. Και στοχεύουν, δήθεν, στην εξάλειψη της «τοξικότητας» και την «επαγρύπνηση εναντίον των διακρίσεων».
Διάσημα μυθιστορήματα που αποτελούν βασικό κομμάτι της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς των δυτικών λαών, ξαναγράφονται απαλείφοντας προτάσεις, λέξεις και όρους που ενοχλούν το στρωμένο «γκαζόν» της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Μια από τις παρεμβάσεις του νεοταξίτικου ολοκληρωτισμού, είναι πως τα δεκάδες πολυδιαβασμένα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι που γράφτηκαν από το 1920 έως το 1976, περνούν από λογοκρισία και προσαρμόζονται στην ορθοπολιτική παράνοια της εποχής ώστε να μην προσβάλλουν το κοινό αίσθημα με τις ρατσιστικές αναφορές τους.
Όπως αναφέρει η Telegraph, ειδικοί «αναγνώστες ευαισθησίας» (δηλαδή μια ορθοπολιτική «αστυνομία» τέχνης στην πραγματικότητα) έκαναν αλλαγές στα έργα της Αγκάθα Κρίστι που κυκλοφόρησαν μετά το 2020 σε ψηφιακή έκδοση. Νέα και παλαιότερα έργα που κυκλοφορούν σε ψηφιακή μορφή ελέγχονται για να αφαιρεθεί η προσβλητική γλώσσα, και ο εκδοτικός κόσμος προσαρμόζεται ταχέως σε αυτά τα δεδομένα. Τα ψηφιακά βιβλία είναι μια εύκολη λύση για άνωθεν παρεμβάσεις σε βιβλία σύμφωνα με «τας υποδείξεις» που λαμβάνουν οι μεγάλες διαδικτυακές εταιρείες που τα προωθούν στο κοινό.
Στα έργα της Αγκάθα Κρίστι ανάμεσα σε διάφορες «διορθώσεις» αφαιρέθηκε ο όρος «Oriental» που αφορά τη Μέση Ανατολή και η λέξη «nigger» («νέγρος»), ενώ αντικαταστάθηκε η λέξη «natives» («ιθαγενείς») με τη λέξη «local» («ντόπιοι»). Παρόμοιες αλλαγές έχουν γίνει στα έργα του Ρόαλντ Νταλ, ένας από πολυδιαβασμένους παιδικούς συγγραφείς (έγραψε το «Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας»), αλλά και τον Ίαν Φλέμινγκ, του λογοτεχνικού «πατέρα» του Τζέιμς Μποντ.
Ουσιαστικά το αναγνωστικό κοινό αντιμετωπίζεται από την παγκόσμια «αστυνομία» σκέψης σαν μια μάζα από ανθρώπους με νοημοσύνη αμοιβάδας, που δεν έχουν την ικανότητα να «φιλτράρουν» αυτό που διαβάζουν σύμφωνα με την κρίση τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις διαδικτυακές «αστυνομίες» των fake news, που τελικά αποδεικνύονται οι χειρότεροι Γκεμπελίσκοι του συστήματος.
Κάθε λογοτεχνικό και κάθε καλλιτεχνικό έργο γενικότερα, δημιουργήθηκε σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής του δημιουργού του. Μπορούμε κάλλιστα να διαφωνούμε με τη νοοτροπία και τα νοήματα του, άλλα οφείλουμε να σεβαστούμε το αποτύπωμα που άφησε στον χρόνο, διότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Αυτήν την ιστορία δεν μπορείς να την κάνεις «ορθοπολιτική» πατσαβούρα και να την ξαναγράφεις όπως θέλεις, ασελγώντας ασύστολα στην πολιτιστική κληρονομιά ενός λαού.
Ασφαλώς υπάρχουν άπειρα έργα που έχουν ρατσιστικές αναφορές και όρους, άλλα αυτό είναι κάτι που αφήνεις στην αντίληψη του αναγνωστικού κοινού για να αξιολογεί. Δεν λειτουργείς σαν υπερκράτος – «πατερούλης», που καταστρέφει κλασσικά αριστουργήματα της λογοτεχνίας, για να ευθυγραμμιστούν με τους κανόνες του φασισμού που επιβάλλεις. Ακόμα και τη λανθασμένη νοοτροπία μιας περασμένης εποχής πρέπει πρώτα να την μάθεις, προκειμένου να μην την επαναλάβεις!
Στις μέρες μας δεν χρειάζεται να στηθούν «πυρές» για την καταστρατήγηση της ελευθερίας του λόγου και την απαγόρευση των «ενοχλητικών» γνώσεων. Δείτε για παράδειγμα πώς αντλεί σήμερα ο κόσμος γενικές γνώσεις για το οποιοδήποτε θέμα. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν μπαίνει καθόλου στον κόπο να ανοίξει κάποια εγκυκλοπαίδεια, άλλα εμπιστεύεται τυφλά την δήθεν «αντικειμενική αλήθεια» της Wikipedia ή ενός «γκουγκλαρίσματος», που θα εμφανίσει τα αποτελέσματα που επιθυμεί ο αλγόριθμος της Google.
Ελάχιστοι άνθρωποι ψάχνουν διαφορετικές πηγές και ανοίγουν βιβλία για να πληροφορηθούν σφαιρικά για ένα θέμα. Η κουλτούρα της μίας και αποκλειστικής «αλήθειας» (δηλαδή της κυρίαρχης προπαγάνδας) έχει ήδη εμφυσηθεί σε μεγάλο βαθμό στον Δυτικό κόσμο. Οι λεγόμενοι «fact checkers» είναι οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές αυτού του νεοταξικού δόγματος.
Σε έναν κόσμο διεφθαρμένο που η πορνογραφία διακινείται ελεύθερα και ανεμπόδιστα, που η βιομηχανία του θεάματος κατακαίει τις ηθικές αξίες, που η υποκουλτούρα μουσικών κινημάτων αποκτηνώνουν τον άνθρωπο, η Νέα Τάξη Πραγμάτων ευαγγελίζεται έναν «καλύτερο κόσμο» με το να διορθώνει τις λέξεις της… Αγκάθα Κρίστι. Απύθμενη υποκρισία, αν μη τι άλλο.
Η Ιερά Εξέταση του 21ου αιώνα που ονομάζεται «πολιτική ορθότητα», ξεκινά τους αφορισμούς από απλές λέξεις και έννοιες, για να εξοικειωθεί ο κόσμος με την άσκηση άμεσης λογοκρισίας. Σήμερα αλλάζουν λέξεις, αύριο θα «εξαφανίζονται» προτάσεις, παράγραφοι, κεφάλαια, βιβλία ολόκληρα και συγγραφείς, άλλα και ιστορικές αναφορές σε προσωπικότητες που θα χαρακτηριστούν «ρατσιστές», «τοξικοί», «μισογύνηδες», «ομοφοβικοί», «σκοταδιστές».
Επιχειρούν να σβήσουν την ιστορία και να την ξαναγράψουν, άλλα είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν, όπως απέτυχε και κάθε άλλο φασιστικό καθεστώς που επένδυσε στη λογοκρισία. Γιατί τα βιβλία είναι γεννήματα ιδεών, και οι ιδέες δεν μπορούν να νικηθούν από καμία μορφή καταστολής, αν ο άνθρωπος παραμένει σε νοητική εγρήγορση.
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Πηγή: sportime.gr
