Τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της περνάει στις ημέρες μας ο γάμος, η συζυγία, η οικογένεια και ειδικά η ελληνική οικογένεια. Διότι η ελληνική οικογένεια είχε ωραία παράδοση, είχε ευλογία, ήταν πρότυπο οικογενείας σε όλη την οικουμένη.
Από τότε, όμως, που υιοθέτησε τα ξενόφερτα ήθη και έθιμα, από τότε που αντίχριστοι νόμοι δρομολογούν τη ζωή των Νεοελλήνων, δέχθηκε και δέχεται οδυνηρά χτυπήματα.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου αναγκάσθηκε τα τελευταία χρόνια να ομολογήσει: «Με την καθιέρωση του πολιτικού γάμου και του αυτομάτου διαζυγίου ‘’βγάλαμε τα μάτια μας εμείς οι ίδιοι’’». Και πρώτοι απ’ όλους «έβγαλαν τα μάτια τους» οι βουλευτές μας, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι διαζευγμένοι.
Έχουμε την εντύπωση ότι φθάσαμε στο καταστρεπτικό κατάντημα τα διαζύγια να έχουν αυξηθεί τόσο πολύ, ώστε οι διαλυμένοι γάμοι να υπερβαίνουν τους υγιείς και σταθερούς γάμους. Όπου και αν βρεθείς θα ακούσεις για χωρισμούς. Χωρίζουν παιδιά που παντρεύτηκαν με σφοδρό έρωτα και αγάπη φοβερή.
Θυμάμαι ένας γιός που σπούδαζε στο εξωτερικό και αγάπησε μια κοπέλα και έλεγε στον πατέρα του: «Πατέρα, αν δεν την παντρευτώ θα τρελαθώ. Τόσο πολύ την αγαπώ!».
Την παντρεύτηκε. Έγινε ο γάμος μέσα σε πρωτόφαντες χαρές και πανηγύρια. Πέρασαν τρία – τέσσερα χρόνια, έκαναν και δύο παιδιά -αγγελούδια και μετά… Πού πήγαν εκείνοι οι έρωτες; Πού πήγαν εκείνες οι αγάπες; Σαπουνόφουσκες ήταν και έσκασαν; Άρχισαν οι φιλονικίες, οι εγωισμοί, τα πείσματα. Ξέκοψαν από την Εκκλησία βέβαια και από τον Πνευματικό. Χώρισαν.
Η αγάπη, η πραγματική αγάπη δεν είναι γλυκόλογα μόνον και ρομαντισμοί μόνον. Είναι θυσία για τον σύντροφό σου. Είναι παραμέρισμα του «εγώ». Είναι απάρνηση του εαυτού μας, αυταπάρνηση. Και πολλές φορές πόνος, αλλά γλυκός πόνος, σταυρός και σταύρωση για εκείνον (ή εκείνη) που αγαπάς αληθινά.
Πόσοι άλλοι χωρίζουν λ.χ. μετά από έξι μήνες, μετά από ένα χρόνο, μετά από δύο χρόνια. Ο διάβολος, ο οποίος είναι πνεύμα χωρισμού και διαιρέσεως των ανθρώπων, έχει κατορθώσει να χωρίζει όχι μόνο ανδρόγυνα νέα και αγαπημένα, αλλά και ανδρόγυνα σε μεγάλη ηλικία. Ανθρώπους με άσπρα μαλλιά. Με μεγάλα παιδιά. Ανθρώπους σωστούς και σοβαρούς, που λες: «Μα τρελάθηκε η κοινωνία; Μουρλάθηκε ο κόσμος;».
Είναι εξωφρενικό. Να χωρίζουν άνθρωποι με καριέρα επιστημονική, με θέσεις, με μόρφωση κοσμική, με οικονομική επιφάνεια; Και να γίνονται όνειδος και ντροπή. Να γίνονται ναυάγια και ερείπια, σαν πουλιά που τους χάλασε η φωλιά και τα δέρνουν όλοι οι άνεμοι.
Όντως ναυάγιο είναι το διαζύγιο. Όσο και αν θέλει η κοσμική νοοτροπία να το ωραιοποιήσει, να το αμνηστεύσει, να το χρωματίσει με τα χρώματα του αυτομάτου, του συναινετικού κ.λπ. Ναυάγιο του ωραίου χριστιανικού γάμου, της ζεστής φωλιάς που λέγεται οικογένεια. Ναυάγιο που κάνει ναυαγούς στην αδηφάγο και τρικυμισμένη θάλασσα της ζωής και της ταραγμένης κοινωνίας, όλους: Ναυαγό και τον άνδρα, ναυαγό και τη γυναίκα, ναυαγούς και τα παιδιά. Ναυαγούς που προσπαθούν στην απόγνωσή τους να πιάσουν μια σανίδα σωτηρίας, μια άλλη γυναίκα, έναν άλλον άνδρα, μια υπόσχεση, ένα όνειρο ψεύτικο, μια αδυναμία, ένα πάθος, μια πορνεία, μια μοιχεία.
Η κρίση της συζυγίας και η αύξηση των διαζυγίων, που στην εποχή μας έχουν πάρει την μορφή επιδημικής νόσου, δεν είναι μόνο μία κρίση που αφορά και έχει επιπτώσεις στο ζευγάρι. Είναι μία κρίση καθολική, που απλώνει τα πλοκάμια της σε ολόκληρη την κοινωνία.
Διαζευγμένος. Διαζευγμένη. Παιδιά διαζευγμένων. Πληγές εσωτερικές, τραύματα ψυχικά πάνω σ’ όλο το κοινωνικό σώμα. Και έτσι έχουμε μία άρρωστη, μία τραυματισμένη κοινωνία, στην οποία μόνον μία είναι η θεραπεία και η υγεία· ο Χριστός και η Εκκλησία. Έξω από τον Χριστό και την Εκκλησία και η συζυγία και η κοινωνία και ο κόσμος ολόκληρος θα μένουν αθεράπευτοι, ημιθανείς, όπως ο άνθρωπος «ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Ἱεριχῶ, ὁ περιπεσῶν εἰς τούς ληστᾶς».
Βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο ενός συγχρόνου κατακλυσμού του κακού. Δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την Κιβωτό. Κιβωτός είναι ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Ο Νώε κατασκεύασε την κιβωτό και ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία. Όλοι οι άλλοι που υπόσχονται σωτηρία και προστασία είναι αυτεπάγγελτοι σωτήρες και αυτόκλητοι μεσσίες. Ούτε θεραπεία του κακού υπάρχει, ούτε ελπίδα και ζωή έξω από το «Πανδοχείο» και το Θεραπευτήριο της Εκκλησίας. Για όλους. Για ζευγάρια και για συζύγους. Για μικρούς και μεγάλους. Για όλη την κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι ανθρώπινα, είναι ημίμετρα, δεν θεραπεύουν ριζικά το καρκίνωμα, δεν δίνουν αμετάπτωτη υγεία.
† Αρχιμ. Ιωανννίκιου Κοτσώνη
Πηγή: www.simeiakairwn.wordpress.com
