Η μία παγίδα είναι η απελπισία. «Δεν αλλάζει τίποτα… Όλοι ίδιοι είναι… Ό,τι και αν γίνει, το σύστημα στο τέλος πάντα θα νικά…». Και κάπως έτσι, παραιτούμαστε του όποιου δικαιώματος και δεν δίνουμε ούτε καν ένα στίγμα. Μια μαρτυρία για το ποιοι είμαστε. Για το τι θέλουμε. Για το τι περιμένουμε. Και επειδή εμείς δεν κάνουμε το χρέος μας, δεν γίνεται και το θαύμα. Ο Θεός ευλογεί το λίγο… Το καθόλου δεν το ευλογεί.

Από την άλλη, η δεύτερη παγίδα είναι οι προσδοκίες. Το γεγονός ότι στηρίζουμε μόνο στους ανθρώπους την ελπίδα μας. Το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος από μόνος του θα τα αλλάξει όλα. Ίδιον μεταπτωτικό. Χαρακτηριστικό της Νέας Εποχής. Ένας στείρος δυτικίζων τρόπος σκέψης.

Κάνε κάθε φορά το χρέος σου Άνθρωπε και έχει ο Θεός.

Κάνε εσύ το χρέος σου και βάστα τη Παναγία από το φουστάνι.

Ελευθεριάδης Ελευθέριος (Ψυχολόγος MSc)