Γι’ αὐτό, στούς ἀνθρώπους τῆς ἐκκλησίας, πού δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει τή χαρά τῆς μετάνοιας, στή σχέση μέ τόν Θεό, εἶναι γεμάτοι μέ πολλά ἀπωθημένα, μέ πολὺ καταπίεση καί βγάζουν χίλιες δύο νευρώσεις καί ψυχολογικά προβλήματα.

Τί φταίει; Ἡ θρησκευτική τους ζωή. Γιατί; Γιατί ὁ Χριστός δέν εἶναι θρησκευτική ζωή! Εἶναι προσωπική σχέση. Ποιά εἶναι ἡ προσωπική σχέση; Λέω στόν Θεό: «Ἡ ζωή μου εἶναι μαύρη! Εἶμαι χάλια ὅσο δέν πάει! Ζῶ στό ψέμα καί στήν ἁμαρτία. Καί τί ζητῶ; Ὄχι νά με κάνεις καλύτερο, ἀλλά θέλω νά ΄ρθεῖς στή ζωή μου! Δέν θέλω νά μοῦ χαρίσεις τόν Παράδεισο. Σέ θέλω ἐσένα! Ἀπό ΄κεῖ καί πέρα, ὅ,τι θέλεις δῶσε ἐσύ».

Ἡ θρησκευτική ζωή ὅταν γίνει σκοπός ὁδηγεῖ τόν άνθρωπο στήν εἰδωλολατρεία καί στη διακοπή τῆς σχέσης μέ τόν Θεό. Μερικές φορές ἡ κατάσταση αὐτή καταλήγει σέ δεξιά πλάνη καί σέ παθογένεια. Τά μυστήρια εἶναι τό μέσο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί προσωπικῆς σχέσης πού ἔχουμε μαζί του, καί ὄχι μιά μορφή τήρησης τυπολατρείας, ἀλλά ἄνοιγμα έρωτος.

Τά πράγματα τότε εἶναι διαφορετικά. Οἱ λογισμοί ποὺ μᾶς πιάνουν καί οἱ ἀμφιβολίες καί οἱ ἀντιδράσεις καί οἱ ἀπορίες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, εἶναι γιατί νιώθουμε ἀνασφαλεῖς ἐνώπιον του Θεοῦ. Γιατί φτιάξαμε μία ἰδέα περί Θεοῦ ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται στὸν πραγματικὸ Θεό. Καί δὲν νιώθουμε ἄνετοι καί ἀσφαλεῖς κοντά Του.

Καί συνήθως, οἱ λογισμοί βγαίνουν ὅταν δέν ἀφήνεσαι σέ μία σχέση. Δέν νιώθεις σίγουρος. Ἢ θεωρεῖς ὅτι πρέπει νά περάσουν ἀπ’ τά χέρια σου τά πράγματα, νά ἐλέγχεις τὴ σχέση. Οἱ λογισμοί, οἱ ἀμφιβολῖες εἶναι καρπός τῆς διάθεσής μας νά ἐλέγχουμε μία σχέση. Πότε ἐλέγχουμε μία σχέση; Ὅταν δέν εἴμαστε σίγουροι γιά τήν ἀγάπη τοῦ ἄλλου. Ὅταν, λοιπόν, ἐγώ εἶμαι σίγουρος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δέν θέλω νά Τόν ἐλέγξω. Θέλω ν’ ἀφεθῶ. Δέν ἔχω λογισμούς τότε. Εἶμαι σίγουρος. Ξέρει ὁ Θεός. Τό «ξέρει ὁ Θεὸς» ἔχει πραγματικότητα ὅταν εἶναι καρπός του ὅτι κάποτε ἔστω γιά λίγο ζήσαμε καί βεβαιωθήκαμε καί εἴχαμε ἐμπειρία τῆς ἀγάπης Του. Τότε, ἔχοντας αὐτή τὴ μνήμη, λέμε μέ σιγουριά: «Ξέρει ὁ Θεός». Καὶ αὐτό εἶναι ἐλευθερωτικό.

† Ἀρχιμ. π. Βαρνάβας Γιάγκου