Ο άγιος Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης, που τόσο πολύ αγαπάμε, μας διδάσκει να ποτίζουμε τα λουλούδια μας και όχι τα αγκάθια μας. Να μην εστιάζουμε στα πάθη μας, αλλά στην αγάπη του Χριστού μας. Και αυτό είναι μεγάλη αλήθεια! Το βιώνω κάθε φορά που προσπαθώ να κόψω ή να ελαττώσω κάποιο πάθος μου. Τότε γκρεμίζομαι πραγματικά και το πάθος μου γιγαντώνεται. Ίσως γιατί αυτός ο αγώνας μου, όσο θεάρεστος κι αν φαίνεται, κρύβει μέσα του πολλή εμπάθεια και ιδιαίτερα εγωισμό και κενοδοξία. Ενώ αν αφήνομαι στην αγάπη του Χριστού όλα γίνονται ανεπαίσθητα από Αυτόν χωρίς εγώ να το καταλαβαίνω. Βέβαια από την άλλη πλευρά αυτό δεν αναιρεί καθόλου ότι δεν πρέπει να γνωρίζουμε τα πάθη μας. Αντιθέτως πρέπει να γίνει καθημερινή μας έμπονη και ολόθερμη προσευχή να γνωρίσουμε τα πάθη μας και μάλιστα σε βάθος και σε όλη τους την έκταση.
Όταν έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε πνευματικά γεροί και υγιείς υπάρχει μέσα μας αυτή η απλοϊκή αντίληψη πως «είναι λογικό να με αγαπάει ο Θεός αφού είμαι καλός χριστιανός». Έτσι όμως δεν υπάρχει πρόοδος. Η αντίληψη ότι είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση είναι ψευδής και ύπουλη και υποκινείται από τον διάβολο που θέλει να μας κοιμίσει. Πρέπει πάντα να είμαστε σε εγρήγορση και να σκεφτόμαστε αυτό που έλεγε ο απόστολος Παύλος: «Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ (Α΄ Κορ. 10, 12). Δηλαδή, εκείνος που έχει την ιδέα ότι στέκεται καλά, ας προσέχει μήπως πέσει.
Αν συγκρινόμαστε με τους άλλους και λέμε «εγώ είμαι πολύ καλύτερος από αυτόν» ή «κοίτα αυτόν, πάλι έπεσε» ή «κοίτα τον άλλο… Από το κακό στο χειρότερο πάει», τότε να ξέρουμε ότι η συντριβή μας είναι προ των πυλών. Κι όταν πέσουμε και χάσουμε την αυτοεκτίμησή μας και την εκτίμηση των άλλων, όταν ο διάβολος μας λέει «δεν υπάρχει σωτηρία για σένα», τότε αν στραφούμε στο γλυκύτατο πρόσωπο του Χριστού μας, αν Του ζητήσουμε να μας συγχωρήσει, θα καταλάβουμε πως μας αγαπάει ανεξάρτητα από την ηθική μας κατάσταση.
Ο Χριστός δεν αγαπάει όπως εμείς. Ευτυχώς! Και αυτή η αγάπη Του θα μας λιώσει. Κι αν μας αξιώσει να καταλάβουμε τα σκοτάδια μας, πόσο ελεεινοί είμαστε και πόσο άσχημα θα πράτταμε αν δεν ήταν Αυτός να μας φυλάει, τότε θα βιώσουμε πόσο μας αγαπάει και θα Του καταφιλούμε τα πόδια όπως η αμαρτωλή γυναίκα στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο (7, 36-50). Εκεί βλέπουμε και ακούμε από τον ίδιο το Χριστό πόσο σημαντικό είναι να έχουμε επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας. Με αυτή την επίγνωση θα ευγνωμονούμε και θα αγαπάμε τον Κύριο και Σωτήρα μας με όλη μας την καρδιά και δεν θα κάνουμε πλέον βήμα χωρίς Αυτόν, ούτε σκέψη, ούτε λόγο χωρίς Αυτόν.
Δύο εικόνες πρέπει να έχουμε μονίμως στο μυαλό μας, ταυτόχρονα. Από τη μια το βαθύ σκότος της αμαρτίας μας και από την άλλη το άπλετο Φως του Θεού μας. Και έτσι θα καθαριστούμε από τα πάθη μας και από τις αμαρτίες μας. Ο Κύριος μάς το είπε «εκείνος που νομίζει ότι χρωστάει λίγο, λίγο αγαπά». (Λουκ. 7, 47).
Πηγή: sostis.gr
