Ένας ασκητής επισκέφθηκε τον όσιο Ζωσιμά σε μοναστήρι της Τύρου. Κάθισαν και διάβαζαν μαζί το Γεροντικό. Αντλούσαν απ’ αυτό πνευματική δύναμη.

Προχωρώντας στην ανάγνωση, έφθασαν στο περιστατικό της επιθέσεως ληστών σ’ ένα γέροντα και της αρπαγής όλων των υπαρχόντων του. Σύμφωνα με τη διήγηση, ο γέροντας βλέποντας ότι οι ληστές παρέλειψαν να του πάρουν ένα σακίδιο, έτρεξε πίσω τους φωνάζοντας:

-Παιδιά μου, ξεχάσατε να πάρετε και αυτό!

Εκείνοι, παρόλη τη σκληροκαρδία τους, θαύμασαν την ακτημοσύνη του γέροντα. Αμέσως του επέστρεψαν όλα όσα του είχαν αρπάξει, λέγοντας μετανοιωμένοι μεταξύ τους:

-Αληθινά, αυτός είναι άνθρωπος του Θεού!

Στο σημείο αυτό της διηγήσεως του Γεροντικού ο επισκέπτης ασκητής είπε στον όσιο Ζωσιμά:

-Ξέρεις, αββά μου, αυτό το περιστατικό πολύ με ωφέλησε.

-Με ποιο τρόπο; ρώτησε ο όσιος.

-Το είχα διαβάσει όταν ασκήτευα κοντά στον Ιορδάνη. Θαύμαζα τον Γέροντα και παρακαλούσα: «Κύριε, αξίωσε με να ακολουθήσω τα ίχνη του, Εσύ που με αξίωσες να γίνω κι εγώ μοναχός».

Καθώς είχα αυτό τον πόθο, μετά δυο μέρες καταφθάνουν ληστές! Όταν χτύπησαν την πόρτα μου και κατάλαβα ποιοι ήταν, είπα μέσα μου: «Δόξα τω Θεώ, ήρθε καιρός να δοκιμαστώ στη στέρηση των υπαρχόντων μου».

Ανοίγοντας, λοιπόν, τους δέχθηκα με χαρά και ανάβοντας λυχνάρι άρχισα να τους δείχνω όσα είχα στο κελί μου, λέγοντάς τους: «Μην αμφιβάλλετε, δεν θα κρύψω τίποτε από σας». Μου λένε: «Έχεις χρυσό;». Τους απαντώ: «Ναι, έχω τρία νομίσματα», και άνοιξα εμπρός τους το κουτί που τα φύλαγα. Αυτοί τα πήραν και έφυγαν ειρηνικά.

Ο όσιος Ζωσιμάς χαριεντιζόμενος τον ρώτησε:

-Μήπως τα επέστρεψαν, όπως εκείνοι της διηγήσεως που διαβάσαμε;

-Δεν θέλησε ο Θεός να τα επιστρέψουν, αλλά κι εγώ πραγματικά δεν τα επιθυμούσα, απάντησε ο ασκητής, που με τη βοήθεια του Γεροντικού είχε καλλιεργήσει την ακτημοσύνη.

Χαρίσματα και χαρισματούχοι, τ. Γ΄, σσ. 65-66, εκδ. Ι.Μ Παρακλήτου.