Ένας ερημίτης έζησε τριάντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς μιας φοινικιάς που είχε φυτρώσει έξω από την καλύβα του. Ύστερα, όμως, του έσπειρε ζιζάνια στον νου ο διάβολος και άρχισε να συλλογίζεται πως άδικα σπατάλησε εκεί τόσα χρόνια.

«Τι κέρδισα τάχα; -έλεγε στον εαυτό του- Ούτε αποκαλύψεις είδα ούτε κανένα θαύμα έκανα, όπως οι παλιοί ασκητές. Ας γυρίσω στον κόσμο, ίσως εκεί προκόψω περισσότερο».

Το είχε σχεδόν αποφασίσει και ετοιμαζόταν, όταν ο Θεός, που τον λυπήθηκε για τους τόσους κόπους του, έστειλε τον Άγγελό του να τον εμποδίσει.

«Τι μεγαλύτερο θαύμα θέλεις -του είπε ο Άγγελος- από την υπομονή και τη μεγαλοψυχία που σου έδωσε ο Θεός, να μείνεις τόσα χρόνια ολομόναχος σ’ αυτό τον άγριο τόπο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς τούτου του δέντρου; Κάνε λίγο ακόμη υπομονή και ζήτησε από τον Θεό περισσότερη ταπείνωση».

Έτσι έμεινε στον τόπο του ο ερημίτης, ευχαριστώντας τον Θεό που τον στήριξε με τον Άγγελό Του.

Από το Γεροντικό