«Δόξα σοι ὁ Θεός». Η φράση αυτή είναι κόσμημα, διαμάντι όταν την αποδίδουμε στον Θεό δοξολογικά. Είναι μια κραυγή ευχαριστίας. Το κακό είναι ότι αυτή τη δοξολογία τη λέμε πάντα όταν μας συμβαίνει κάτι καλό και ιδιαίτερα κοσμικού χαρακτήρα. Για πνευματικά θέματα ούτε λόγος.

Για παράδειγμα μια γυναίκα μπορεί να πει «δόξα τῷ Θεῷ» όταν μάθει ότι είναι έγκυος, αλλά αν μάθει στην πορεία ότι το παιδί θα έχει κάποιο πρόβλημα υγείας θα στραφεί εναντίον του Θεού, γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτά τα παιδιά είναι άγγελοι και ευλογία.

Στα άσχημα πράγματα, στα εμπόδια και στις δυσκολίες, ενώ θα έπρεπε να δοξολογούμε τον Θεό, διότι αυτά είναι μαθήματα και μας πάνε παρακάτω, εμείς αντιθέτως τα βάζουμε με τον Θεό για το κακό που μας βρήκε. Αντί να δούμε το άσχημο ως ευλογία, ως ευκαιρία μετανοίας το βλέπουμε ως κατάρα. Δεν θέλουμε τη δυσκολία, είμαστε φυγόπονοι, δεν θέλουμε να δούμε τη Χάρη του Κυρίου και την ευλογία σε όλα τα πράγματα παρά μόνο στα καλά. Θέλουμε τη σχέση με τον Χριστό όπως εμείς νομίζουμε και όχι όπως Εκείνος γνωρίζει.

Λέμε «Δόξα τῷ Θεῷ» που πάντρεψα το παιδί μου και ίσως μου φέρει εγγόνι, αλλά δεν με νοιάζει τι άνθρωπο παντρεύτηκε το παιδί μου και αν ο γάμος που έκανε είναι στον δρόμο της σωτηρίας.

Λέμε «Δόξα τῷ Θεῷ» για κοσμικές επιτυχίες, αλλά η σωτηρία δεν μας νοιάζει.

Δεν θα πούμε «Δόξα τῷ Θεῷ» αν το παιδί μας μετανόησε και μπήκε στον δρόμο του Κυρίου, αλλά αντίθετα θα το θεωρήσουμε κατάρα ότι τώρα ασχολείται με τη θρησκεία.

Αν μας πει το παιδί μας ότι θέλει να γίνει ιερέας ή μοναχός, τότε θα μας κυριεύσει η θλίψη, γιατί δεν έγινε αυτό που θα θέλαμε εμείς.

Ποιο είναι το πραγματικό «Δόξα σοι ὁ Θεός» που ανοίγεται στη Χάρι του Κυρίου;

Είναι αυτό που λέμε όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο και τελικά πήραμε το πνευματικό μας μάθημα.

Είναι αυτή η δοξολογία που ευχαριστούμε τον Κύριο κυρίως για τα άσχημα στη ζωή μας, που μας οδήγησαν να γίνουμε καλύτεροι και να Τον καταλάβουμε καλύτερα.

Θέλει καρδιά αυτό το άνοιγμα. Δεν αγαπάμε τον Χριστό όπως Εκείνος θέλει, αλλά όπως εμείς θεωρούμε. Αυτό το «Δόξα σοι ὁ Θεός» δεν πάει στο Χριστό. Γυρνάει πίσω. Διότι δεν το λέμε στον Χριστό, αλλά στον καθρέφτη του εγωϊσμού μας.