Η νέα σχολική χρονιά φέρνει εντονότερα σκέψεις και ανησυχίες για το μέλλον του Ελληνισμού. Το σχολείο σημαίνει αγωγή και η αγωγή προϋποθέτει την οικογένεια και τον πολιτισμό. Οικογένεια και πολιτισμός είναι οι βάσεις του ανθρώπου και στη Δύση βάλλονται λυσσωδώς από διάφορες ιδεολογίες, που έχουν την υποστήριξη ισχυρότατων οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά λόμπις. Στη σύγχρονη κοινωνία προωθούνται ο ατομισμός, ο μηδενισμός, ο γουοκισμός, ο ηδονισμός.
Πρώτος στόχος όσων επιδιώκουν την κατάργηση του ανθρώπου ως σκεπτόμενου και ελεύθερου όντος είναι η οικογένεια. Αν αυτή καταστραφεί δυναμιτίζονται τα θεμέλια της κοινωνίας. Η ιδανική παραδοσιακή οικογένεια έχει μεταξύ των μελών της συνοχή, αγάπη, αλληλεγγύη, πιστότητα, επίγνωση του ρόλου καθενός και καθεμιάς, ελεύθερο διάλογο, παραδοχή της αυθεντίας, σεβασμό στις ρίζες και έτσι είναι άπαρτο οχυρό στους εχθρούς της. Αυτή επιδιώκεται να καταρρεύσει. Η κατάρρευση ξεκίνησε με την ιδεολογική μείωση του ρόλου της μητέρας. Ακολούθησαν η αποϊεροποίηση και υποβάθμιση του γάμου, η εκ μέρους των νέων άρνηση αποδοχής ευθυνών, η ατομοκεντρική ζωή, η καλοπέραση…
Καίριο χτύπημα στην οικογένεια είναι η καθιέρωση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων ως ισότιμου προς τον φυσιολογικό γάμο. Είναι λάθος η σκέψη ότι οι «γάμοι» των ομοφυλόφιλων θα είναι λίγοι και ας αδιαφορήσουμε. Αυτοί που τον καθιέρωσαν γνωρίζουν ότι θα είναι λίγοι, αλλά ο στόχος είναι η φθορά της οικογένειας, ως καταφυγίου του ολοκληρωμένου ανθρώπου. Τα επόμενα βήματα θα είναι στα παιδιά να περάσει η ιδέα μήπως είναι άλλου φύλου, να μπορούν οι ομοφυλόφιλοι να έχουν τεκνοθετημένα «παιδιά», αγνώστου πατέρα ή/και μητέρας, να υπάρχει μια «εναλλακτική μετανεωτερική οικογένεια». Ναρκοθέτηση της οικογένειας είναι και το να καλλιεργηθεί στους γονείς ο ατομισμός και ο ωφελιμισμός, να καταστούν οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, να θεωρούν φυσικό το παιδί ή τα παιδιά τους να απαρνηθούν την εστία τους και την πατρίδα τους, με όφελος να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, έστω και αν αυτά αποκτώνται με εξοντωτική εργασία και υπό δύσκολες περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες.
Στη Γαλλία από καιρό προωθείται το κίνημα «no kids» (όχι παιδιά), εν ονόματι των δικαιωμάτων των ατόμων «να ζουν ελεύθερα, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ενοχλήσεις». Παρόμοιο σύνθημα είναι το «στο σπίτι γατιά και σκυλιά, όχι παιδιά». Ήδη, όπως έγραψα παλαιότερα, ξενοδοχεία και εστιατόρια στην εν λόγω χώρα δέχονται ως πελάτες μόνο ζεύγη ενηλίκων και όχι οικογένειες με παιδιά. Κατά το προτεινόμενο απάνθρωπο σύστημα διαβίωσης το άτομο έχει αυτοδικαίως τη δυνατότητα να χειραφετηθεί ως προς τη ζωή του. Αυτό σημαίνει ότι ορίζει τη μη γέννηση παιδιών, το είδος της οικογένειας, αλλά και τον θάνατό του με την λεγόμενη «ευθανασία», κατά την πρόταση τον περασμένο Ιανουάριο στο περιοδικό «Mariane» του Γκιγιόμ Τρισάρ, μεγάλου διδασκάλου της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας.
Ο άλλος στόχος των σύγχρονων βαρβάρων είναι ο πολιτισμός. Χτυπιούνται αλύπητα οι μνήμες, τα αριστουργήματα του παρελθόντος, η ιστορία, οι παραδόσεις, η γλώσσα, οι αξίες, τα ιδανικά, τα ήθη και τα έθιμα. Προ πάντων ο Χριστιανισμός. Στη Γαλλία και στους εννέα πρώτους μήνες του 2024 προκλήθηκαν 26 πυρκαγιές σε ιστορικούς ναούς, από τις οποίες οι 14 προήλθαν από εγκληματικές ενέργειες ( Le Figaro, 13/9/2024, p. 8). Η γλώσσα εκχυδαΐζεται, η ιστορία παραποιείται, έργα τέχνης καταστρέφονται, οι αρχαίες τραγωδίες κακοποιούνται, η ακολουθούσα τον γουοκισμό μουσική εξαγριώνει. Η εκβαρβάρωση οδηγεί στην παρακμή και έχει επιπτώσεις στις καλές τέχνες, με σχεδόν ανυπαρξία αξίας σύγχρονων δημιουργών και σημαντικών εκτελεστών και, παράλληλα με μείωση του φιλικού προς αυτές κοινού και των αναγνωστών βιβλίων κλασσικών συγγραφέων.
Φυσικά στην παρακμιακή αυτή κατάσταση υπάρχει αντίδραση. Στη Γαλλία απέναντι στην επιδίωξη κατάργησης του ανθρώπου δημιουργήθηκε ένα «pro-kids» ( υπέρ της αποκτήσεως παιδιών) κίνημα με εκφραστές επώνυμους νέους έγγαμους Γάλλους. Για αυτούς «η δύναμη της γέννησης, της ζωής, είναι αποφασιστικό σημείο ελπίδας για τον άνθρωπο και ένας κόσμος χωρίς ελπίδα είναι ένας κόσμος καταδικασμένος να εξαφανιστεί». Η φιλόσοφος Μαριάν Ντιρανό, μητέρα τεσσάρων παιδιών, αισθάνεται δικαιωμένη που δημιούργησε οικογένεια: «Κάθε παιδί εισάγει κάτι το καινούργιο στον κόσμο. Είναι απολύτως μοναδικό και καινούργιο και για εκείνο και για εμάς. Αυτό είναι μια ανανέωση της ζωής, μας εμποδίζει να δηλητηριαστούμε από ψυχική σκληρότητα και μας γεμίζει χαρά». Και η Αζιλίζ Λε Κορ, συγγραφέας του βιβλίου στα γαλλικά « Το παιδί είναι το μέλλον του ανθρώπου», που παρουσιάζεται στο Παρίσι στις 26 Σεπτεμβρίου από τις γνωστές εκδόσεις Αλμπέν Μισέλ, και μητέρα δύο αγοριών, τονίζει πως αντί να προπαγανδίζεται τα νέα ζευγάρια να μην κάνουν παιδιά, να τους τίθεται το ερώτημα αν πράγματι είναι ικανά να αναλάβουν αυτή τη μεγάλη ευθύνη.
Υποδοχέας των μηδενιστικών αντιλήψεων, όπως προωθούνται από το κράτος και τους ισχυρούς προπαγανδιστές τους είναι το σχολείο. Εκεί τα παιδιά ζουν πολλές ώρες την ημέρα, από 3-4 ετών έως και τα 18 τους. Η γερμανοεβραία με χριστιανικές πεποιθήσεις (Σημ. Η διδακτορική της διατριβή στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης είχε θέμα «Η έννοια της αγάπης στη σκέψη του Αγίου Αυγουστίνου») φιλόσοφος Χάνα Αρέντ (1906-1975) ασχολήθηκε με την γέννηση και την αγωγή των παιδιών στην οικογένεια και στο σχολείο και παρά το ότι δεν ζει τα σημερινά εντόνως παρακμιακά φαινόμενα σε μεγάλο μέρος τα προέβλεψε. Για τους γονείς έχει γράψει: «Από τη σύλληψη και τη γέννηση οι γονείς δεν έδωσαν μόνο τη ζωή στα παιδιά τους, τα εισήγαγαν επίσης στον κόσμο. Και κόσμος είναι η παράδοση του ανθρώπου, όσα εκείνος έχει δημιουργήσει – γλώσσα, ήθη, κώδικες συνεννόησης, νόμους, τοπία, μνημεία – όλα όσα δίδουν στον άνθρωπο σταθερότητα και διάρκεια. Ο άνθρωπος δεν συνδέεται μόνο με το παρόν, είναι μέρος της ανθρωπότητας που έχει διάρκεια: παρόν, παρελθόν και μέλλον». Ο δυτικός κόσμος, μετά τη δεκαετία του 1970, όλο και απομακρύνεται από αυτή την πραγματικότητα και περιορίζεται στον μύθο του ανθρώπου – μονάδας, που αρνείται τη συνέχεια και όλα όσα είναι αναγκαία για τον ελεύθερο σκεπτόμενο άνθρωπο.
Η Αρέντ τονίζει: «Δεν είναι τα δικαιώματα που καθιστούν μια ζωή ανθρώπινη, είναι οι δεσμοί, η πιστότητα, η αφοσίωση, τα καθήκοντα…Ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε τον κόσμο για το εγώ του». Η καθηγήτρια της φιλοσοφίας και μελετήτρια της Αρέντ Βερενίκη Λεβέτ σημειώνει: «Η ελευθερία που επικαλούνται οι δήθεν προοδευτικοί, από τη δεκαετία του 1970 μέχρι των ημερών μας, οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επαγγέλλονται: παράγει μαζικά άτομα φυλακισμένα στα δεσμά του σήμερα».
Στην αντιμετώπιση της επίθεσης που δέχεται η σύγχρονη κοινωνία θα έπρεπε το σχολείο να είναι πολύτιμος αρωγός. Όμως σε όλο τον δυτικό κόσμο το σχολείο αποτελεί μέρος της προωθούμενης παρακμής. Ειδικότερα για το ελληνικό σχολείο το κράτος είναι υπερήφανο για την εξέλιξη στα ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτει, την ώρα που τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα στην αποστήθιση, στην υποχρεωτική αντίληψη ακατανόητων εννοιών, στην πορεία που καθορίζουν οι δικαιωματιστές, στον περιορισμό της πορείας τους με βάση κυρίως την αγορά και με άγνοια των πολιτισμικών στοιχείων, που συγκροτούν τον συνειδητοποιημένο υπεύθυνο πολίτη έναντι της Πατρίδας του. Πέραν αυτού οι διδάσκοντες δεν είναι όλοι ικανοί να διδάξουν. Το πτυχίο δεν πιστοποιεί ικανότητα διδασκαλίας.
Στα ανθρωπιστικά μαθήματα αντί το πρόγραμμα να εμπνέει την αγάπη στα αριστουργήματα της μακρόχρονης ελληνικής γραμματείας κάνει τα παιδιά από αδιάφορα έως και εχθρικά προς αυτήν. Επίσης ο λαβύρινθος των ορισμών, τους οποίους οι διδάσκοντες δυσκολεύονται να εξηγήσουν και στους οποίους οι μαθητές προσπαθούν μάταια να βρουν διέξοδο, τους προκαλεί ελάχιστο ενδιαφέρον για τα πολιτισμικά πολύτιμα στοιχεία του παρελθόντος. Ο πολιτισμός στηρίζεται στο παρελθόν και στις μνήμες και κινδυνεύει να καταστεί κάτι το περιττό στο ελληνικό σχολείο.
Όπως όμως έγραψε ο Τοκβίλ «αφότου το παρελθόν έπαυσε να ρίχνει το φως στο μέλλον, το ανθρώπινο πνεύμα περιπλανάται στο σκοτάδι». Ο κίνδυνος στην ύπαρξη του Ελληνισμού έγκειται στο ότι το παιδί στο σχολείο αποστηθίζει, δεν σκέφτεται και όπως η Αρέντ εξηγεί η ελεύθερη σκέψη στον άνθρωπο είναι επικίνδυνη για τους εξουσιαστές και για την ολοκληρωτική κοινωνία, αλλά για την ελεύθερη κοινωνία ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η απουσία της.-
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
