Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα παιδί που θύμωνε με το παραμικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους.

Ο πατέρας του τού έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι, κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα, θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στον φράχτη.

Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του, παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στον φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του.

Το είπε, λοιπόν, στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες.

Τότε ο πατέρας πήρε τον γιο του από το χέρι και τον πήγε κοντά στον φράχτη και εκεί του είπε:

«Πολύ καλά τα κατάφερες γιε μου. Για δες, όμως, τις τρύπες στον φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν».

Όταν είσαι θυμωμένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι. Αλλά όσες φορές και αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Και ένα τραύμα με τα λόγια είναι τόσο κακό, όσο και ένα τραύμα στο σώμα.

Πηγή: orthmad.gr