Κάποιος επαίτης πλησίασε τον Άγιο πατριάρχη Αλεξανδρείας Ιωάννη τον Ελεήμονα († 619 μ.Χ.) και του ζήτησε ελεημοσύνη. Εκείνος έδωσε αμέσως εντολή να τον βοηθήσουν. Τα χρήματα, όμως, που πήρε δεν τον ικανοποίησαν. Του φάνηκαν λίγα. Ανοίγει τότε το απύλωτο στόμα του και βρίζει κατά πρόσωπο τον τίμιο ιεράρχη. Η προσβολή ήταν μεγάλη! Όλοι αγανακτούν και εξαγριώνονται. Θέλουν να χτυπήσουν τον υβριστή. Να τον αρπάξουν και να τον πετάξουν αμέσως έξω.

Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει την προσβολή ο ταπεινός πατριάρχης! Τον ατενίζει ήρεμος και γλυκύς. Δεν εξαγριώνεται καθόλου. Δεν προσβάλλεται. Και με τη χαρακτηριστική του πραότητα λέει:

«Αφήστε τον ήσυχο, αδελφοί. Εγώ εξήντα χρόνια προσβάλλω με τα έργα μου τον Χριστό και με ανέχεται! Και τώρα δεν θα βαστάξω μια τόσο μικρή προσβολή από αυτόν;».

Ο ταπεινός και μεγαλόκαρδος Άγιος δεν γνωρίζει την αρρωστημένη εγωϊστική υπερευαισθησία, αλλά ούτε και την εκδίκηση. Ξέρει να ευεργετεί και αυτούς ακόμη που τον βρίζουν. Αυτό κάνει και στον άξεστο επαίτη:

«Δώστε του, προστάζει, και άλλα χρήματα, και αφήστε τον ήσυχο να φύγει».

Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, τ. Γ΄, σσ. 203-204, εκδ. Ιερά Μονής Παρακλήτου.