Έλεγε ένας μοναχός: «Ξέρεις, παιδί μου, τι όμορφο πράγμα είναι να περπατάς στο δρόμο και να προσεύχεσαι; Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς!

Να έχεις, παιδί μου, στην τσέπη σου ένα κομποσκοινάκι και η ευχή να ρέει, να κυλάει ασταμάτητα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από αυτό.

Να περπατάς στον δρόμο, να έχεις τα χέρια σου στις τσέπες και να εύχεσαι.

Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς! Διακριτικά, παιδί μου. Έτσι γίνεται η σωστή προσευχή: διακριτικά, αφανώς…

Αν το προσπαθήσεις, θα έχεις μεγάλη ωφέλεια.

Θα δεις πόσο χαρούμενο θα κάνεις και τον άγγελό σου!

Θα χαμογελάει!

Θα πετάει από τη χαρά του όταν θα σε βλέπει να προσεύχεσαι! ‘’Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με’’».

Πηγή: orthmad.gr