Λέει ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος, ὅτι γιά νά φτάσει ὁ ἄνθρωπος στήν ταπείνωση, θά πρέπει νά κάνει τρία πράγματα. Ὁ δρόμος αὐτός πού πάει στήν ταπείνωση, περνάει ἀπό τρία μέσα, ἀπό τρεῖς διαδικασίες.

Ἡ πρώτη∙ νά βάλεις τόν ἑαυτό σου κάτω ἀπό ὅλους. Νά τοποθετηθεῖς ἐσύ μόνος σου κάτω ἀπό ὅλους, νά νιώθεις ὁ κατώτερος, ὁ χειρότερος, ὁ πιό ἁμαρτωλός. Ὅταν π.χ. πᾶς σ’ ἕνα τραπέζι, ὅπως λέει καί ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο, νά καθίσεις στήν τελευταία θέση. Νά μπαίνεις πίσω ἀπό ὅλους, κάτω ἀπό ὅλους. Νά κόβεις τό θέλημά σου στούς ἄλλους. Νά χαίρεσαι νά κάνεις ὑπακοή, ἐκτός ἁμαρτίας βέβαια πάντα. Αὐτό σημαίνει νά βάζεις τόν ἑαυτό σου κάτω ἀπ’ ὅλους.

Ὁ δεύτερος δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ταπείνωση εἶναι νά ἀγαπήσεις τόν σωματικό κόπο, τήν ἄσκηση, ἡ ὁποία δέν μᾶς καθαρίζει μόνο ἀπό τά σαρκικά πάθη, ἀλλά καί ἀπό τά ψυχικά.

Ὁ τρίτος δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ταπείνωση εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, τό ὁποῖο εἶναι κάτι πού δέν τό πολυτονίζουμε καί στά κατηχητικά μας στά παιδιά, ἄν καί εἶναι ἴσως τό σπουδαιότερο πράγμα, γιά τό ὁποῖο μᾶς μίλησε ὁ Κύριος πολλές φορές καί εἶπε ὅτι θά πρέπει ἀδιάλειπτα νά προσευχόμαστε.