Ένας καλλιτέχνης που ζούσε σε ένα μικρό χωριό, έκανε αγιογραφίες και τις πούλησε σε καλή τιμή.

Μια φορά ήρθε ένας πονηρός συγχωριανός και του είπε:

«Βγάζεις πολλά λεφτά από τη δουλειά σου. Γιατί δεν βοηθάς τους φτωχούς στο χωριό; Κοίταξε τον χασάπη… Δεν έχει πολλά λεφτά, αλλά δίνει δωρεάν κρέας στους φτωχούς κάθε μέρα. Δες τον φούρναρη… Αν και είναι φτωχός και πατέρας μεγάλης οικογένειας, δίνει δωρεάν ψωμί κάθε μέρα».

Ο αγιογράφος δεν του απάντησε, αλλά μόνο χαμογέλασε.

Ο άνθρωπος έφυγε θυμωμένος και διέδωσε στο χωριό ότι ο καλλιτέχνης είναι πολύ πλούσιος, άθλιος και άσπλαχνος, γιατί δεν θέλει να βοηθήσει τους φτωχούς.

Μετά από λίγο χρονικό διάστημα ο καλλιτέχνης αρρώστησε και κανείς στο χωριό δεν του έδωσε σημασία. Πέθανε μόνος του…

Πέρασε ο καιρός και οι κάτοικοι του χωριού παρατήρησαν πως ούτε ο χασάπης ούτε ο φούρναρης έδιναν πλέον δωρεάν κρέας στους φτωχούς.

Όταν τους ρώτησαν γιατί σταμάτησαν να προσφέρουν σε εκείνους που έχουν ανάγκη, απάντησαν:

«Σταματήσαμε γιατί ο αγιογράφος που μας έδινε χρήματα κάθε μήνα για να βοηθάμε τους άλλους, πέθανε!».

Επειδή, λοιπόν, δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει στις καρδιές των ανθρώπων, οφείλουμε να μην καταδικάζουμε κανέναν. Μόνο ο Θεός ξέρει, γι’ αυτό και μόνο Αυτός έχει το δικαίωμα να κρίνει.