Την Κυριακή της Απόκρεω η Εκκλησία μας μάς υπενθυμίζει τα έσχατα, μέσα από την ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται αυτή την ημέρα. Μας υπενθυμίζει τα έσχατα, την ημέρα δηλαδή της Κρίσεως ώστε να μας ταρακουνήσει λίγο, να μας ξυπνήσει από τον πνευματικό λήθαργο που έχουμε πέσει και να μας εισαγάγει σιγά – σιγά μέσα στο πνευματικό στάδιο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Κυριακή της Απόκρεω, λοιπόν, και αν βγούμε έξω και ρωτήσουμε τους ανθρώπους τι σηματοδοτεί αυτή η Κυριακή, δυστυχώς οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα πουν ότι είναι η αρχή για μία σειρά ημερών, οι οποίες είναι ημέρες ξεφαντώματος, καρναβαλιού, ασυδοσίας, μέθης και οτιδήποτε άλλο, χωρίς κανένα φραγμό και όριο. Και όμως αυτή η ημέρα είναι η τελευταία ημέρα που τρώγεται κρέας, είναι η ημέρα που σηματοδοτεί όχι την αμαρτία, αλλά την εγκράτεια, όχι την ασυδοσία και την ακολασία, αλλά την αρετή και τη νηστεία.
Είναι πραγματικά λυπηρό να διαπιστώνει κανείς πού έχει φτάσει η ανθρώπινη διαστροφή, η οποία θέλει να μας παρουσιάσει ότι οι ειδωλολατρικές αυτές συνήθειες είναι έθιμα του τόπου μας, ότι τιμούμε με αυτά τους προγόνους μας.
Όταν χρησιμοποιούμε, όμως, ακόμα και κάποια έθιμα, για να δικαιολογήσουμε την ανυπακοή μας στο κάλεσμα της Εκκλησίας για νηστεία και εγκράτεια, τότε αυτό είναι τραγικό.
Εκκλησία και Χριστός είναι ένα και το αυτό. Εκκλησία δεν είναι μόνο οι παπάδες, γι’ αυτό όταν παρακούμε στην Εκκλησία είναι σαν να ατιμάζουμε τον ίδιο τον Χριστό, γινόμαστε υποχείρια των παθών μας και των δαιμόνων.
Ο Χριστός, λοιπόν, μας καλεί σιγά – σιγά να αρχίζουμε να εγκρατευόμαστε περισσότερο, να προσευχόμαστε πιο πολύ, όχι επειδή ο Θεός έχει ανάγκη από τη δική μας νηστεία, προσευχή και μετάνοια, αλλά γιατί εμείς το έχουμε ανάγκη. Αυτό θα πρέπει να το καταλάβουμε καλά. Αν δεν το καταλαβαίνουμε σημαίνει ότι η καρδιά μας έχει σκληρυνθεί τόσο πολύ, που θα χρειαστεί πολύ μεγάλος αγώνας για να επανέλθουμε πάλι στη φυσική μας κατάσταση, που είναι να ζούμε εν Χριστώ.
Δυστυχώς και φέτος βλέπουμε μικρά παιδάκια μασκαρεμένα στον δρόμο έξω. Βαμμένα, ντυμένα ζώα, ακόμα και διαβολάκια… Αλίμονο στους γονείς, στους παππούδες και στις γιαγιάδες που προτρέπουν στα μικρά αυτά αθώα παιδάκια να ντύνονται καρναβάλια. Μεγάλο κρίμα και μεγάλη αμαρτία παίρνουν.
Ας ακούγονται όλα αυτά υπερβολές, ας ακούγονται συντηρητικά, δυστυχώς όμως είναι η αλήθεια… Όπως αλήθεια είναι και ντροπή στους διδασκάλους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που ενώ άλλοτε δίδασκαν γράμματα του Θεού στα παιδιά μας, τώρα προτρέπουν να ντυθούν τα παιδιά καρναβάλια και να κάνουν σχολικές γιορτές, τιμώντας τους δαίμονες, οι οποίοι στήνουν πανηγύρι για όλα αυτά που γίνονται.
Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ντροπή για τους δημόσιους οργανισμούς και για άλλες εταιρίες και οργανώσεις, δήθεν πολιτισμού, να δίνουν χρήματα και να οργανώνουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις, θεωρώντας τις ετήσιο θεσμό και πολιτισμό.
Και ενώ κατηγορούν την Εκκλησία για πολυτέλεια, κατηγορούν την Εκκλησία για συντηρητισμό, οι ίδιοι ξοδεύουν δημόσιο χρήμα για ειδωλολατρικά έθιμα.
Μας καλεί ο κόσμος αυτές τις ημέρες να γλεντήσουμε χωρίς όρια και φραγμούς, ατιμάζοντας την πίστη των προγόνων μας, ατιμάζοντας τον Θεό μας, ατιμάζοντας την Εκκλησία του Χριστού. Από την άλλη ο Χριστός, η Εκκλησία μας καλεί να ανασκουμπωθούμε πνευματικά και να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε, ώστε να εισέλθουμε σε λίγες ημέρες στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η επιλογή είναι δική μας.
† Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
