Μερικοὶ λένε: «Σ’ αὐτὸν τὸν Ναὸ τὸν μικρό, τὸν κατανυκτικό, ζῶ τὴ θεία Λειτουργία· στὸν μεγάλο Ναὸ δὲν τὴν ζῶ. Ἂν εἶναι κανένα ἐξωκλήσι σοβατισμένο ἄσπρο, δὲν νιώθω τίποτε· ἂν, ὅμως, εἶναι ἁγιογραφημένο, ἔχη καλὸ τέμπλο κ.λπ., ἐκεῖ ζῶ τὴ θεία Λειτουργία!».

Αὐτὰ εἶναι γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἔχει ὄρεξη νὰ φάη καὶ τοῦ βάζεις λίγο ἁλάτι, λίγο πιπέρι, γιὰ νὰ τοῦ ἔρθη ἡ ὄρεξη.

-Δηλαδή, Γέροντα, αὐτὰ δὲν παίζουν κάποιο ρόλο; Δὲν βοηθοῦν;

-Ναί, δὲν λέω, βοηθοῦν καὶ αὐτά, ἀλλὰ νὰ μὴν σκαλώνη κανεὶς σ’ αὐτά. Διαφορετικά, μὲ μαγικὸ τρόπο θὰ ζητᾶ ὁ ἄνθρωπος νὰ ζήση τὸν Χριστό. Θὰ ζητᾶ κελλὶ σκοτεινό, κανδήλι μὲ χαμηλὸ φῶς, κατανυκτικὸ Ναό. Χωρὶς αὐτὰ δὲν θὰ μπορει νὰ προσευχηθῆ. Ἢ στὸ τραῖνο βρίσκεται ἢ στὴ σπηλιὰ ἢ στὸν δρόμο, νὰ εἶναι τὸ ἴδιο γιʹ αὐτόν. Ὁ Θεὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο τὸν ἔχει κάνει καὶ ἕνα ἐκκλησάκι καὶ μπορεῖ νὰ τὸ φέρνη παντοῦ μαζί του.

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης