Άνθρωπος που δεν έχει διάκριση, ρίχνει τον εαυτό του πάντοτε σε πειρασμούς, στους οποίους ούτε ο Θεός μπορεί να τον βοηθήσει, ούτε ο ίδιος μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του

Η αδιακρισία οδηγεί τον άνθρωπο στην απογοήτευση και στην κόπωση.

Κάνω, λόγου χάριν, μεγαλύτερη του δέοντος άσκηση ενώπιον του Θεού, για να μπορώ να είμαι άξιος μεγαλυτέρου μισθού, ή μικρότερη, από φόβο μήπως κουραστώ. Αυτό και μόνον φθάνει για να με πετάξει μακράν του Θεού, διότι θα συναντήσω εν συνεχεία την τρομερή πραγματικότητα, που δεν με άφηνε ο εγωισμός μου να παραδεχθώ. Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει αυτό που του λέει ο Θεός και όχι ό,τι αποφασίζει ο ίδιος.

Η διάκριση, λοιπόν, χρειάζεται ανά πάσα στιγμή, διάκριση πνευμάτων, ανθρώπων, αποτελεσμάτων μιας πορείας.

Εμπιστεύομαι, επί παραδείγματι, κάποιον επί τρία χρόνια, διότι νομίζω ότι είναι άγιος άνθρωπος. Την τρίτη χρονιά διαπιστώνω ότι είναι εντελώς αντίθετος από ό,τι νόμιζα. Παρά ταύτα, εγώ συνεχίζω να τον εμπιστεύομαι. Πού θα με οδηγήσει; Τυφλός αυτός ενώπιον του Θεού, τυφλός και εγώ, «ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσούμεθα».

Εδώ χρειάζεται η διάκριση. Να σταθώ δηλαδή ήρεμα, να μην πάρω καμιά απόφαση, διότι κρίνοντας τον άλλον δεν υπάρχει βεβαιότητα περί της κρίσεώς μου. Χρειάζεται να εναποθέσω το πρόβλημά μου σε άλλο πρόσωπο, άξιο πάσης εμπιστοσύνης, ή και σε δύο, αναλόγως την περίπτωση, και ο άλλος να μου πει τι να κάνω. Εγώ ή θα πέσω στην απελπισία ή η αγάπη μου και η σχέση που έχω μαζί του θα με ρίξουν σε άλλη αδιακρισία, να συνεχίσω τις σχέσεις μου μαζί του.

Το καλύτερο, όμως, εχέγγυο της κρίσεως και διακρίσεώς μας είναι η υπακοή, η οποία αφαιρεί τη ρομφαία την δίστομο του πονηρού δαίμονος, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το εγώ μας.

Άνευ διακρίσεως ο νους μας ρίχνει ή στην δαιμονοληψία ή στην εγωπάθεια.

(†) Αρχιμ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης