Όπως έχουμε από τον Θεό την όραση και διακρίνουμε τα φαινόμενα, τι είναι λευκό και τι είναι μαύρο, έτσι μας έχει δωρηθεί από τον Θεό και το λογικό για να διακρίνουμε όσα συμφέρουν στην ψυχή.

Όταν όμως η επιθυμία απομακρυνθεί από το λογικό γεννάει ηδονή. Και η ηδονή δεν επιτρέπει στην ψυχή να σωθεί ή να ενωθεί με τον Θεό.

Αμαρτήματα δεν είναι όσα γίνονται σύμφωνα με τη φύση, αλλά όσα γίνονται κατά προαίρεση με πονηρή διάθεση.

Ούτε το φαγητό είναι αμαρτία, αλλά το να τρώει κανένας χωρίς ευγνωμοσύνη και κοσμιότητα και εγκράτεια, γιατί το σώμα στέκει στη ζωή χωρίς καμία πονηρή σκέψη.

Ούτε πάλι το να βλέπει κανένας αγνά είναι αμαρτία, αλλά το να βλέπει με φθόνο, με υπερηφάνεια, με απιστία.

Το ίδιο ισχύει και για την ακοή, όταν δεν ακούει κανένας ειρηνικά, αλλά με οργή.

Το ίδιο και για τη γλώσσα, όταν δεν τη χαλιναγωγούμε για να λέει μόνο ευχαριστίες και να προσεύχεται, αλλά να κατακρίνει και να κουτσομπολεύει τους άλλους.

Το ίδιο και για τα χέρια, αν δεν κινούνται για ελεημοσύνες, αλλά για φόνους και αρπαγές.

Και γενικά κάθε μέλος αμαρτάνει όταν, αντίθετα από το θέλημα του Θεού, εργάζεται κάνοντας θεληματικά κακές αντί για καλές πράξεις.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας