Ο Ορφέας ζούσε σε μια πόλη όπου έβρεχε σχεδόν κάθε μέρα. Μα δεν τον πείραζε. Κουβαλούσε πάντα μαζί του μια παλιά, γκρίζα ομπρέλα που του είχε αφήσει ο παππούς του, λέγοντας πως «είναι η ασπίδα σου, για όταν δεν θα μπορείς να βρεις δική σου». Μόνο που δεν την άνοιγε ποτέ.

Όσο μεγάλωνε, ο Ορφέας αντιλαμβανόταν πως η βροχή δεν ήταν πάντα βροχή. Ήταν λέξεις που πλήγωναν, αδιαφορία, προδοσίες, απώλειες. Κι όμως, αυτός περπατούσε πάντα ακάλυπτος, σαν να τιμωρούσε τον εαυτό του για κάτι που δεν θυμόταν.

Όταν τελικά προσπάθησε να ανοίξει την ομπρέλα, εκείνη ήταν σπασμένη. Από την αχρηστία.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει γενικότερα και στη ζωή. Βλέπεις κάποια προστασία; Πρέπει να τη ζητάς εγκαίρως. Όχι για να κρυφτείς. Αλλά για να σταθείς. Αν θες να αντέξεις, πρέπει να ξέρεις πότε να μην δέχεσαι τα πάντα. Ο αυτοσεβασμός είναι η ομπρέλα σου στον κόσμο.