29 Μαΐου. Μια ημερομηνία που δεν είναι απλά μια ιστορική αναφορά, αλλά ένας αιώνιος θρήνος, μια πληγή που αιμορραγεί ακόμα, ακόμα και μετά από 572 χρόνια.

Σήμερα, 29 Μαΐου, τιμούμε την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Δεν είναι μια απλή επέτειος, είναι η μνήμη ενός κόσμου που χάθηκε, μιας Αυτοκρατορίας που έσβησε, ενός ονείρου που έγινε εφιάλτης.

Η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλεύουσα, η Πόλη των πόλεων, η Νέα Ρώμη. Ένα σταυροδρόμι πολιτισμών, ένα φως που έλαμπε για χίλια και πλέον χρόνια, φωτίζοντας την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια πόλη όπου η τέχνη, η επιστήμη, η θεολογία άνθισαν, δημιουργώντας ένα μοναδικό κράμα ελληνικής αρχαιότητας και χριστιανικής πίστης. Ήταν το κέντρο του ορθόδοξου Χριστιανισμού, η πηγή έμπνευσης για γενιές και γενιές.

Και ξαφνικά, το φως έσβησε. Ο τελευταίος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, στάθηκε όρθιος, σαν ένας αρχαίος ήρωας, υπερασπιζόμενος μέχρι την τελευταία του πνοή την πόλη που είχε κληρονομήσει. Οι λίγοι υπερασπιστές, Έλληνες και ξένοι, πολέμησαν με απίστευτη γενναιότητα ενάντια σε μια συντριπτικά υπέρτερη δύναμη. Ο θρήνος των γυναικών, οι κραυγές των παιδιών, ο ήχος των σπαθιών και των κανονιών αντηχούσαν στα τείχη της Πόλης. Η πτώση δεν ήταν απλώς μια στρατιωτική ήττα, ήταν το τέλος μιας εποχής, η αρχή ενός μακρού και σκοτεινού Μεσαίωνα για τον Ελληνισμό.

Η Άλωση δεν ήταν μόνο η απώλεια μιας πόλης. Ήταν η απώλεια ενός ολόκληρου κόσμου. Η Αγία Σοφία, σύμβολο της Ορθοδοξίας, μετατράπηκε σε τζαμί. Οι βιβλιοθήκες κάηκαν, οι θησαυροί λεηλατήθηκαν, οι άνθρωποι σφαγιάστηκαν ή υποδουλώθηκαν. Η μελωδία των βυζαντινών ύμνων αντικαταστάθηκε από τον ήχο του μουεζίνη. Ο πολιτισμός που είχε ανθίσει για αιώνες δέχτηκε ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα.

Όμως, μέσα από τη στάχτη, μέσα από τον πόνο, γεννήθηκε η αντίσταση. Η μνήμη της Πόλης δεν έσβησε ποτέ. Πέρασε από γενιά σε γενιά, μέσα από τα δημοτικά τραγούδια, τις παραδόσεις, τις ιστορίες των παππούδων. Η φράση «Πάλι με χρόνια, πάλι με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι» έγινε το σύνθημα της ελπίδας, η φλόγα που κρατούσε ζωντανή την προσδοκία της ανάστασης του Γένους.

Σήμερα, ατενίζοντας το παρελθόν, νιώθουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά. Η Κωνσταντινούπολη είναι εκεί, πέρα από τον Βόσπορο, μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα. Είναι η πόλη των ονείρων μας, η πόλη της ιστορίας μας, η πόλη που μας θυμίζει ποιοι είμαστε.

Η επέτειος της Άλωσης δεν είναι μια μέρα για να θρηνήσουμε απλώς, αλλά για να θυμηθούμε, να διδαχθούμε, να εμπνευστούμε. Να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των προγόνων μας, να τιμήσουμε την ανδρεία τους, να συνεχίσουμε τον αγώνα για την προάσπιση της κληρονομιάς μας.

Ας είναι η μνήμη της Πόλης φάρος για το μέλλον. Ας μας υπενθυμίζει την αξία της ελευθερίας, της πίστης και της ενότητας. Και ας ελπίζουμε ότι κάποτε, η Κωνσταντινούπολη θα ξαναβρεί τη δική της αληθινή λάμψη.