Μιά φορά, ἤμασταν στό Λοιμωδῶν (μέ τόν ἅγιο Εὐμένιο Σαριδάκη) κι ἑτοιμαζόμασταν νά κάνουμε Ἀκολουθία. Ἐνῶ ἦταν μήνας Σεπτέμβρης, εἶχε μεγάλο καύσωνα.
Ἐγώ, ἄρχισα νά γκρινιάζω καί νά λέω: «Οὔφ, πολύ ζέστη, πολύς καύσωνας, Γέροντα, πά, πά, πά… Σεπτέμβρη καιρό, λές καί εἶναι Κύπρος. Πῶς ἦλθε ἐδῶ ὁ καιρός στήν Ἀθήνα ἔτσι; Καύσωνας, πολύς καύσωνας».

Κι ἀρχίζει ὁ Γέροντας νά γελᾶ γιά πολλή ὥρα. Καί τοῦ λέω:

-Τί γελᾶς;

-Μωρέ, ὡραῖος καύσωνας, ὡραῖος ὁ καύσωνας, ὡραῖος ὁ καύσωνας… Τί ὡραῖος καύσωνας! Πόσο ἀναγκαῖος εἶναι ὁ καύσωνας! Ὅλα χρειάζονται. Τί ὡραῖος ὁ καύσωνας. Χριστέ μου, ὅ,τι θέλεις Ἐσύ. Καύσωνα, καύσωνα… Λιοπύρι, λιοπύρι… Βροχές, βροχές … Ὡραῖος ὁ καύσωνας.

Τοῦ λέω:

-Λές συνεχῶς: «ὡραῖο τό ἕνα, ὡραῖο τό ἄλλο, ὡραῖος ὁ καύσωνας…».

Καί μοῦ λέει:

-Ξέρεις, ἔχει συνηθίσει τό μυαλό σου νά κρίνει. Ἅμα θές νά σταματήσεις νά κρίνεις, ξεκινᾶς νά μήν κρίνεις τά κακά.
Ἅμα ἀρχίσεις ἔτσι, τό ἕνα σοῦ μυρίζει, τό ἄλλο σοῦ βρωμᾶ, τό ἄλλο σέ δυσκολεύει, μετά θά μέ κατακρίνεις κι ἐμένα. Θά συνηθίσει ὁ νοῦς, παιδί μου. Γι’ αὐτό, συνεχῶς βλέπε τήν ὡραία πλευρά τῶν πραγμάτων!

Καί μέ αὐτόν τόν τρόπο αὐτός ὁ ἅγιος ἄνθρωπος σοῦ μάθαινε τό ἀκατάκριτο, νά μήν κρίνεις κανέναν καί κανένα ἀπό αὐτά πού δέν σοῦ ἀρέσουν.

† Νεόφυτος (Μητροπολίτης Μόρφου)