Σήμερα το απόγευμα, ταξιδεύαμε με αεροπλάνο. Στην ίδια πτήση μαζί μας, ένας κύριος, γύρω στα 50, μαζί με την οικογένεια του…

Καθώς γύρισε στο μέρος μου, είδα τη μπλούζα του. Μπροστά στο στήθος, είχε ένα σχέδιο «χιουμοριστικό», που απεικόνιζε έναν ξύλινο Σταυρό με το Ακάνθινο Στεφάνι του Χριστού επάνω κρεμασμένο, να το κουβαλάει ένα μεγάλο βόδι στο κεφάλι, μέσα σε ένα λιβάδι.

Λυπήθηκα. Λυπήθηκα πολύ. Λυπήθηκα πολύ, για τη σκοτεινιά που κάποιοι άνθρωποι αφήνουν παρακαταθήκη στα παιδιά τους…

Αλήθεια, δεν ξέρω ποια ανάγκη κάνει ορισμένους ανθρώπους να εκδηλώνουν τόσο μίσος απέναντι σε πράγματα που για τους διπλανούς τους είναι ιερά.

Δεν ξέρω τι σκοτάδι πρέπει να έχει μια ψυχή, για να εκφράζει χλευασμό, απέναντι σε Κάποιον που σταυρώνεται εκούσια και από τον Σταύρο επάνω, συγχωρεί τους σταυρωτές Του.

Όχι! Δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα λεπτότητας. Θέμα διακρίσεως. Θέμα σεβασμού. Είναι θέμα οντολογίας.

Ο Χριστός δεν έχει την ανάγκη μας. Εμείς έχουμε ανάγκη Αυτόν. Ο Χριστός δεν τιμωρεί. Ο Χριστός είναι σαν τον ήλιο. Λάμπει για όλους ανεξαιρέτως. Και όπως ο ήλιος δίνει ζωή στους ζωντανούς οργανισμούς, αλλά σαπίζει τα πτώματα, έτσι και ο Χριστός… Για κάποιους είναι «πνοή αύρας λεπτής» και για άλλους φωτιά που τους κατακαίει τα σκοτάδια.

Ελευθεριάδης Ελευθέριος (Ψυχολόγος MSc)