Κάποτε ἕνας νεαρός ἐπισκέφθηκε ἕναν ἐρημίτη. Ἤθελε νά μάθει καί νά ρωτήσει πολλά. Τόν ξάφνιασε, ὅμως, ἡ σιωπή τοῦ ἐρημίτη καί ἡ ἀπροθυμία του νά συνεχίσει τή φλύαρη συζήτηση.

Ὁ νεαρός ἐνοχλημένος τόν ρώτησε μᾶλλον πειρακτικά: «Γέροντα, ἀλήθεια, τί ἔχετε μάθει ἀπό τή ζωή σας στά τόσα χρόνια σιωπῆς;».

Ὁ γέροντας χωρίς νά δώσει ἀπάντηση, ἔριξε τόν κουβά στό παρακείμενο πηγάδι καί τόν ἀνέσυρε γεμάτο ὅσο πιό βίαια μποροῦσε.

«Κοίταξε μέσα στό πηγάδι, -εἶπε στό νεαρό- καί πές μου τί βλέπεις».

Ὁ νεαρός κοίταξε μέ προσοχή καί εἶπε: «Δυστυχῶς δέν μπορῶ νά δῶ τίποτα!».

Ὕστερα ἀπό λίγα λεπτά σιωπῆς ὁ ἐρημίτης τοῦ ξανάπε: «Ξανακοίταξε καί πές τώρα τί βλέπεις».

Ὁ νεαρός ἀπρόθυμα ξανακοίταξε ἀλλά ἐκστατικός εἶπε:

«Βλέπω τώρα τό πρόσωπό μου νά καθρεφτίζεται στό νερό σάν νά ΄χω μπροστά μου τόν καθρέφτη τοῦ σπιτιοῦ μου!».

Ὁ ἐρημίτης χωρίς νά σταματήσει τό κομποσκοίνι τοῦ εἶπε:

Εἶδες, ὅταν ἔριξα τόν κουβά στό πηγάδι γιά νά ἀντλήσω νερό, ἐκεῖνο θόλωσε. Τώρα πού ἠρέμησε μπόρεσες νά δεῖς καλά τό πρόσωπό σου! Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς σιωπῆς. Ὁ ἄνθρωπος βλέπει τόν ἑαυτό του!».

Ὁ νεαρός, ἀφοῦ πῆρε ταπεινά τήν εὐχή τοῦ ἐρημίτη, ἐπέστρεψε στόν πολύβουο κόσμο τῆς καθημερινότητας σοβαρά προβληματισμένος.

Ἀπό τό Γεροντικό